Kadın, doğada, doğurgan ve bu anlamda üretken olarak yerini alan tek insan cinsi. Kadının bu olağanüstü doğal yeteneği, gerçek anlamına göre değerlendirilmeliydi. Ne yazık ki tarihin hemen hiçbir döneminde böyle olmadı. Kadın olmak ailede ve toplumda çok ama çok zor bir zanaat. Onlarca yıl süren uzun uğraşılarla gerçekleştirilen Yeni Türk Medeni Kanunumuz, kadına evlilikte erkekle eşit sorumluluk yüklerken, ailenin mal varlığından eşit pay alma hakkını kadından esirgedi. Kadınlar, yükümlülükleri artarken, esas en almaktan mahrum bırakıldıkları ekonomik haklarını alamadılar. Acaba bu hayal kırıklığı, Türk Ceza Kanunu Tasarısı yaklaşırken, kadına karşı işlenen cinsel suçlarda da devam edecek mi? diye düşünüyorum. Bugün parlamentomuzun vereceği en önemli insan hakları sınavı bu bakış açısı olacaktır. Barışta ve savaşta, kapalı kapılar içinde ya da ardında, biyolojik konumları nedeniyle tecavüz vahşetine maruz kalma tehdidi altında olan kadınların yasal ve olgusal korunması devletin ve toplumun insan hakları konusundaki duyarlılığı sorunudur. Türk Ceza Kanunu Tasarısı'nda, kadına karşı uygulanan her çeşit şiddeti görmezlikten gelme alışkanlığı, bir insana yapılabilecek en ağır insan hakları ihlali olan tecavüz suçunu, bireye karşı değil topluma karşı işlenmiş bir suç olarak değerlendirmiş ve tasarının sistematiği de bu anlayış çerçevesinde düzenlenmiştir. Bakış açısı böyle olunca, tasarı, kadınların kapalı kapılar ardında yaşadığı tecavüz olaylarını suç olarak kabul etmeyi, aile mahremiyetine karışmak gibi sığ bir gerekçeye dayandırmaktan geri kalmamıştır. Tecavüz suçu, diğer şiddet olaylarında olduğu gibi, lanetlenmek ve dışlanmaktan kurtulmak için gizlenmesi ve katlanılması gereken bir olay olarak değerlendirilmiştir. Bu nedenle, kız çocuklarının ve kadınların yaşadığı bu insanlık dışı olay, yakın zamana kadar kamuoyunda ve medyada fazlaca tartışılan bir konu olmamıştır.

---