Bugün çalışmaya başladım. Sabahleyin erkenden kalktım, özenle tıraş oldum, sonra annemin bir gün önce ütüleyip hazırladığı elbisemi ve gömleğimi giydim, kravatımı taktım. Odamda boy aynası yok. Koridorun öteki yanındaki lavabonun üzerindeki aynadan da ancak belime kadar yüzümü ve göğsümü görebiliyorum. Kahverengi ceketim, açık mavi gömleğim ve sarılı siyahlı kravatımla, göreve yeni başlayacak genç bir memur için hiç de fena değilim. Pantolonum biraz eski. Paçası da biraz kısa. İlk maaşımı alınca giyimimi düzelteceğim. İşe alındığıma ilişkin yazı cebimde, personel dairesine başvuruyorum. Sabahın bu saatinde ortaklıkta pek kimse yok. Odacılar, ellerinde kirli bir bez, masaların tozunu alıyor. Başörtülü, şalvarlı kadınlar, yere diz çökmüş, içi giderek koyulaşan bir suyla dolu kovaları kendilerine doğru çeke çeke halıları siliyor. Havada tozla karışık bir deterjan kokusu. Solgun sarı ışıkları hala yanan uzun ve loş koridorda bir aşağı bir yukarı gidip geliyorum. Açık kapılardan, üstleri karmakarışık masalar, eskimiş koltuklar, çelik dolaplar ve duvarlarda eğri duran tablolar görünüyor. Koridorun sonuna dek gidip büyük, geniş, içerlek pencerenin içine oturuyorum. Dışarıda hafif yağmur çiseliyor. Aylardan Mart, birkaç gün sonra Nisan. Bir süre sonra Ankara'nın kurşun rengi havası, çamuru, isi biter. Bulunduğum yerden, binanın önündeki geniş alan görünüyor. Çınar ağaçlarının dalları arasından, karşıdaki parka, asfalta ve otomobillerin üzerine ince bir yağmur çiseliyor. Çalışanlar, yavaş yavaş gelmeye başlıyor. Temizlikçiler, kovalarını, bezlerini, sopalarını alıp çekildiler. Merdivenlerden ya da asansörlerden çıkan kadınlı erkekli bir kalabalık, koridoru dolduruyor. Konuşuyor, gülüyor, birbirlerine iyi günler diliyor, sonra odalarına dağılıyorlar. Kapılar kapanıyor. Koridorda adacılardan ve çaycılardan başka kimse kalmıyor. Bir süre yerimden kıpırdamıyorum. Hele bir nefes alsınlar, çaylarını ya da kahvelerini içsinler, sabah mahmurluğunu üzerlerinden atsınlar. Ne kadar daha kalıyorum böyle, pek ayrımında değilim.

---