Ayaklarına, kollarına, omuzuna uzanan soğukla uyanıyor. Yatağının içinde kıpırdanmadan öylece duruyor. Odanın kapalı perdeleri arasından cılız bir ışık sızmakta. Gün daha doğmamış. Kalkma saatine bir hayli zaman var. Kentte haftalardır sürüp giden yakıt sıkıntısı yüzünden bina geceleri ısıtılmıyor. Battaniyesine sarılıp bir süre daha uyumaya çalışması faydasız. Bugün gene uykusuz bir gün geçirecek; akşama dek gözleri ve yanakları yanarak dolaşacak. Elini, başının ucundaki elektrik düğmesine atıyor. Kesik. Aceleyle yatağından fırlayıp bir gece önce, eski koltuğun üzerine bıraktığı kalın yün kazağını pijamasının üzerine geçiriyor. Alacakaranlıkta el yordamıyla çamaşırlarının durduğu dolabın en alt çekmecesinden bulup çıkardığı çoraplarını giyiyor ve soğuk zemin üzerinde adeta koşarak koridoru geçiyor, mutfağa girip kapıyı kapatıyor. Ölü gözü gibi yanan ocağın üzerine çaydanlığı yerleştiriyor. Su kaynayınca mutfak biraz ısınır ve kendisi de sıcak bir çay içebilir belki. Kalorifer demirlerine dokunuyor. Hiçbir sıcaklık belirtisi yok. Mutfağın buz tutmuş penceresinden dışarı bakıyor. Yan taraftaki evlerde herhangi bir yaşam belirtisi görülmüyor. İki bina arasındaki çöplüğe dönüşmüş arsada dallarında yer yer kar toplanmış ağaçlar kara birer iskelet gibi. Her zaman çöp tenekelerinin bırakıldığı aralığın sürekli müşterisi olan mahallenin kedileri bile bugün ortalıkta yok. Bir ucu ancak görülebilen yokuşa terk edilmiş otomobiller karın altında ezilmiş ve kaybolmuş. Soğuğun ve karın alabildiğine sindirdiği ölü bir kent. Mutfak dolabının üzerindeki küçük pilli radyoyu açıyor. Henüz güne başlamamış bir sunucu uykulu sesiyle gizli bir örgüte bağlı teröristlerin dün akşam üzeri bir banka şubesini soyduklarını, kaçarken bir kişiyi yaraladıklarını ve olay yerinden uzaklaştıklarını haber veriyor. Son aylarda terör olayları bitmek tükenmek bilmiyor. Bu olaylar sanki başka bir dünyada olup bitiyormuş gibi geliyor Orhan'a. Radyoyu kapatıyor. Soğuk gittikçe şiddetini artırıyor...

---