Genellikle araya oldukça uzun süreler girdiğinden olacak, herhangi bir kitabımın yeniden yayımlanması söz konusu olunca, işin sevincinden önce kaygısı çöker içime. Böyle olması da doğaldır: hiç kukusuz oldukça ağır bir biçimde bile olsa, kitabınız satmıştır, çoktandır bulunmamaktadır; ama satmak ille de anlaşılmak ve beğenilmek anlamına gelmez; birkaç satır: birkaç sayfa okunduktan sonra bir köşeye atılmış da olabilir kitabınız: böyle bir hovardalığı yapacak bin, iki bin, üç bin kişi her zaman çıkabilir. Buna kar§ılık, kendisi ya da kurumu adına, çoktan ortadan çekilmiş bir kitabı yeniden dolaşıma sokarak önünde yeni bir çevre açmanın sorumluluğunu göze alabilen birinin çıkması ancak sevindirir insanı. Ama sevinç kaygıyı da yedeğinde getirir: ya işler umulduğu gibi gitmezse? Bu kaygı gerçekte daha köklü bir kaygının dolaylı bir dışavurumundan başka bir şey değildir. Köklü kaygı da aradan geçen yıllar içinde sizinle kitabınız arasında kurulan bağıntıların ürünüdür. Öyle ya, hem yazarla yapıtları, hem de yapıtların birbirleri arasında değişik bağıntılar kurulur: bu bağıntılar da her zaman içimizi esenlik duygularıyla dolduran bağıntılar değildir. Şöyle biraz düşünecek olursak, yaşlı yazar karşısında genç yazarı, olgunluk çağının kitabı karşısında gençlik kitabını bir tür "ata" olarak niteleyebiliriz: kaynak hep daha eskidedir. Ama yazar olgunlaşıp geliştiğini, yeni yapıtlarının eskilerinden daha üstün olduğunu düşünür, bu da onu, çelişkin bir biçimde, "ata"yı "oğul" gibi görmeye yöneltir. Ne olursa olsun, eski kitaplarıyla kendisi ve yeni kitapları arasında neredeyse indirgenmez bir uzaklığın varlığını sezinlememesi zordur. Böylece, yeniden basılması söz konusu olunca, eski kitabı bu uzaklığa göre değerlendirir…

---