Fontaine'in masallarının o güzel, ama bayağı eski, nerdeyse on dokuzuncu yüzyıldan kalma baskısını torunum Zeynep doğmadan çok önce, Paris'te bir eski kitap satıcısından aldığımda, yaşamımda bu kadar yer tutacağı aklımın ucundan bile geçmemişti. İçindeki masalları kaç kez okumuştum daha önce, evde kitabın başka bir baskısı da vardı. Ama bu eski baskıyı XIX. yüzyılın unutulmaz çizeri Gustave Dore resimlemişti, onun aslanından faresine, geyiğinden keçisine, kurdundan kuzusuna, maymunundan tavşanına, kartalından kırlangıcına, yunusundan kurbağasına, tüm hayvanları insanlar gibi bakan güzelim resimleri büyüleyivermişti beni. Ama İstanbul'a döndükten sonra, yaklaşık on yıl süresince, üç beş kezden fazla açmamıştım belki. Daha sonra, kitaplığımda fazla yer tutmayan bir La Fontaine bulunduğuna göre, onu alıp güneydeki küçük evimize götürmüş, yazdan yaza görür olmuştum. Ancak, neden saklamalı, masallar masalcısının tek masalını yeniden okumadığım, ressamlar ressamının tek resmine yeniden bakmadığım yazlar olmuştu. Okunacak başka kitaplar vardı, hem de artık yaşlanıyordum. Ama yüzyılımızın ilk yılında, Zeynep'in dünyaya gelişi küçük evimizin küçücük kitaplığında unutulup gitmiş olan güzelim Masallar'ın ve bu masalların güzelliğine güzellik katan güzelim resimlerin yazgısını değiştiriverdi: Yeniden yaşama döndürdü onları. Peki, nasıl? Daha Zeynep doğar doğmaz Fransızcasından La Fontaine masalları mı okudum ona? Gustave Dore'nin çizdiği hayvanlar üzerinde yorumlara mı giriştik birlikte? Hayır. Ancak, Zeynep doğduktan sonra, eski kitap benim için daha bir değer kazandı: Zeynep masallara ve resimlere ilgi duyacak yaşa gelince, ona bu resimleri gösterip bu masalları çevirmenin benim için gerçek bir mutluluk olacağını düşünmeye başladım. Küçük kitaplığın önüne gelip de Les Fables'a şöyle bir bakmadan geçmez oldum.

---