| Yazar | : | Refik Halid |
| Dil | : | Türkçe |
| Sayfa Sayısı | : | 157 |
| Ölçü | : | 14 x 20,5 cm |
| Yayınevi | : | Semih Lütfi Kitabevi |
| Bahsi Geçen | : | Refik Halit Karay |
Cihan Harbinin Son Senesinde Yazılanlar
İmrenmeye, Yutkunmaya Dair
Evvelleri İstanbul un bozuk kaldırımlı kirli sokaklarında tok bir mide ile seke seke yürürdük; şimdi de aç bir karınla yutkuna yutkuna... Bir sene var ki bakkal camekânlarına omuz silkerek bakacak derecede tok olduğuma tesadüf edemedim. Midemin içinde soluksuz ve fasılasız biteviye yemek iştihası sancı gibi bekliyor; mekfilat nev'inden en adi nesneler karşısında bile arzular, ihtiraslar duyuyorum. Hani bir acayip kuru meyva vardır, ne pek kurudur, ne de sulu; üzeri sarı muşamba kaplı, içi pamuklu bir nevi eczane malına, ilaca, fitil veya pansuman edevatına benzer. Adına iğde derler; geçen gün o bile gözlerimi almasın mı? Midemin bu kepazeliği karşısında mahcup ve meyusum.
Şekerci dükkânlarının iri lüleli kaymakları başımı döndürüyor. Cama yüzümü dayayıp uzun uzun, yutkuna yutkuna, gelen geçenden pervasız seyretsem, bol bol yemesine ağzım varmıyor, bari seyrine kansam diyorum. Lakin manasız bir hicap insanı bırakmıyor ki... Yemesine paramız yetmiyor, bakmasına izzeti nefsiniz mani oluyor, nefsimiz ise zorluyor, böyle bir mücadele içinde sokak sokak dolaşmak ve her yeni dükkânın manzarası ile yeni bir kavgaya zemin açmak hiç de hoş değil. Sanki midem bir açgözlü mahalle çocuğu, elinden tutmuş gezdiriyorum, o her camın önünde bir defa irkilip "isterim" diye haykırıyor, ben çekip götürmeğe uğraşıyorum, kendi kendimi...
