Yıl, bin dokuz yüz on dokuz. Moskova. Yurt dışına göç etmiş bir avukatın apartmanının bir odasını tutuyordu. Dairenin öteki odalarında, tanımadığı birtakım insanlar oturuyordu... Odalardan birinde, küçük çocuklu bir aile barınıyordu. Onun da kardeşleri vardı. Gerçi başka bir yerde oturuyorlardı. Ama ona, ağabeylerine, ekmek almağa geliyorlardı. Her zaman, ceketinin yan cebinde, not defteri gibi gazete kâğıdına sarılı bir parça kara ekmek taşırdı. Başka ekmek olmadığı zamanlar, kardeşlerine bunu verirdi. Derken, beklenmedik bir mutluluk: Çalıştığı müessesede, adam başına kırk kilo un verdiler. Hem ne un! Bembeyaz! Müessesenin becerikli ekonomi şefi bu unu bir yerlerden bulup getirmişti. Unu çabucak tarttılar, dağıttılar. Bütün bunlar çabucak kolayca olup bitmişti: "Kırk kilo unu alın!" demişlerdi. Un, bir çuvala konulmuştu. Düşünmeğe yer yoktu. Çuvalı sırtlayıp götürmekten başka yapılacak bir şey kalmıyordu. İçinde, sıcak, sevinçli bir sabırsızlık vardı. Ah bir an önce kardeşlerini, kızkardeşlerini bir sevindirebilse! Sonra unun bir bölümünü, çocukları için bitişik oda komşusuna da verecekti. Ne olursa olsun verecekti. Kimbilir ne kadar sevineceklerdi! Ama bunu nasıl götürecekti? Sonbahardı. Yağmurlu, pis bir hava idi. Ortalık vıcık vıcık çamurdu. Kar olsaydı iş kolaydı. EI kızağına kor götürürdü. O devirde Moskova'da en çok uygulanan bu idi. Şehirde ne araba, ne de tramvay vardı. Ne yapmalıydı? Unu çalıştığı müessesede mi bırakmalıydı? Tehlikeli bir işti bu. Ondan sonra, işin yoksa ara dur. Karanlık bir sonbahar akşamı bastırıyordu. Yapılacak hiçbir şey yoktu; un çuvalını eve götürmek gerekiyordu.

---