Şiir görülmez; ancak kalbe doğabilir. Kalpleri titreten de, çizik çizik eden veya süsleyen de bir hissin ilhamıdır genellikle; bir zamanın akışı, bir ruh sıkıntısı yahut bir hazzın coşmasıdır. Heykel gibi, resim gibi bütüne dayalı bir sanata dönüşüveriyorsa söz, adı divan şiiridir onun. O şiir, soyut olanın peşinde koşarken somut olanı örnek gösterir; duygu için maddeyi, içsellik adına çevreyi kullanır ve lirizmi anlatırken de Leyla'lardan, Şirin'lerden, Azra'lardan dem vurup onların yolunda Kays'ları, Ferhad'ları, Vamık'ları dağlar delisine çevirir. Şair ise beyit denen söz katmanları arasında ince sanatkârlığın izini sürerken evvelce söylenenleri bilmek ve evvelce söylenenleri geçmek zorunda hisseder kendisini, hayallerini ve düşüncelerini derinleştirdikçe derinleştirip giyindirir düşüncelerine. Şiirlerin söylenişi, biçimi, zevki ve hatta mazmunu eskiyebilir, şairlerin de dilleri tabii... Ama eğer aşktan bahsediyorsa bir şiir, lirizmi ve imanı hiç eskimez şairin, üstelik her çağda yeni müptelalar edinir kendine; yeni âşıklar bulur ağlaşmaya... Nurullah Ataç, "Günce"lerinin birinde, "Gerçekten devrimci miyiz; kapatacağız geçmişi; yeni benliği edininceye kadar olsun eski divanları okumayacak, eski musikiyi çalıp dinlemeyeceğiz." demişti. Kapatmayı istediği yalnızca divanlar da değildi üstelik Emrah'ı, Dertli'yi de inkâr ediyordu. En hazin olanı da Fuzuli'yi, Baki'yi, Nedim'i çok sevdiği halde onları gözden nihan etmeye çalışması ve yalnız kaldığı vakitlerde gizli gizli şiirlerini okumasıydı. Çünkü bizim o eski şiirimiz başkalarına bırakılamayacak kadar değerli, üstleri örtülemeyecek denli ışıltılı ve parlak idi. Bakmayın siz bazılarının onu hala "failatün failün... " tekerlemesinin içine hapsetmeye çalışmalarına ve inanmayan halktan uzak olduğu masalına. Onu birazcık tanımaya niyetlenirseniz eğer, kulaktan dolma karalamaları veya yüzeysel söylemleri şimdilik bırakınız bir kenara, bırakınız lise öğretmeninizin önyargılı yahut ideolojik tavrını ve bırakınız çocuklar kim?..

---