Ölüm eski bir şeydir ama her insana yeni görünür.
Ivan Turgenyev
Şekip ben. Sadece Şekip. Aslında bir ismim yoktu bundan kısa zaman öncesine kadar. Ne zaman evdekiler beni görünce böyle seslenmeye başladılar, o gün bugündür adım Şekip kaldı. Uzunca bir süredir bu pencerenin martısıyım. Cumhuriyet Meydanı, Anıt Apartmanı, kat beş. Sabahları erken saatlerde, bir de akşama doğru gün batımına yakın gelir; gagamla pencereye tıklarım. Köşede oturan yaşlı dede de gülümseyip el sallar bana. Ne gülümsemesini esirger ne de el sallamasını aksatır. Sonra hiç vakit kaybetmeden bir kadına seslenir. O da sağ olsun ekmeğimi önümden eksik etmez.
Bu evin pervazı, şehrin kalabalığından kaçtığım bir dinginlik mabedi benim için. Trafikteki korna seslerinden ve insanların yarattığı keşmekeşten sıyrılıp bu eve gelmek ve durmak, yaşadığımı hatırlatıyor. Yaşlı dedenin etrafa saçtığı huzur dolu sükûnet sayesinde, bu camdan her ayrılıp da gökyüzünde süzüldüğümde, uçabilmenin keyfini daha iyi özümseyebiliyorum. Onun yaydığı dinginliği, kendi telaşlı hayatıma kısa süreliğine de olsa taşıyabiliyorum...

---