XX. yüzyılı adım adım katedecek bir kültür tarihçisinin, Türkiye'yi gözlemlerken keşfetmekte gecikmeyeceği bir özellik, yazarlarımızın ve sanatçılarımızın içe kapanıklıkları olacaktır: Gerçekten de, bir elin parmak sayısını aşmayan kişiyi ayıracak olursak, edebiyatçılarımız da, sanat adamlarımız da, evrensel düzlemin gerektirdiği açılımı gerçekleştirememiş, "mahalle"sinin sınırlarının dışına pek çıkamamıştır. O bir avuç insanın başında, hiç şüphesiz, Ara Güler geliyor: Şehrinin, ülkesinin en ücra köşelerine dek uzandığını, en büyük tarihsel kişiliklerden en uç toplumsal tabakaların temsilcilerine dek objektifini her noktaya bir namlu gibi çevirdiğini gördüğümüz, bildiğimiz bu özel usta, Dünya'ya da aynı merak, gözüpeklik, had hudut tanımayan bir ilgiyle açılmıştı: Yeryüzünde Yedi İz, işte bu genişlemenin sıradışı sonuçlarını karşımıza diken bir çalışma. Çağımız düşüncesine, edebiyatına, sanatına derin izler kazımış, yedi ulaşılması güç yaratıcıyla Ara Güler'in kurduğu diyalogları belgeliyor kitap: Bertrand Russell, Pablo Picasso, Salvador Dali, Tennessee Williams, Marc Chagall, Louis Aragon ve William Sarayan: Büsbütün ayrıksı bir antoloji. Ara Güler'in, artık onu yakından tanıyanların da, çalışmalarını izlemiş tanımış olanların da iyi bildiklerini sandığım bir yanı, kendisini ve "iş"ini konumlama-tanımlama biçimidir: Öteden beri, Fotoğrafı, makinaları aracılığıyla yaptığı sayısız çalışmayı tek bir merkezde, tek bir tanım denemesinde toplamıştır: "Ben bir foto muhabiriyim" yaklaşımını benimsemiş, "sanat"tan sözedildiği an kendi konumunu, kendi kendisini koyuş biçimini anımsatmış, hatta dayatmıştır.

---