Sırtımda bir Amerikan bayrağı ve kaskımda Teksas yıldızıyla yüz yaşımda, bisikletle çığlık çığlığa bağırarak saatte 120 kilometre hızla Alpler'den indikten sonra ölmek isterim. On çocuğum ve onların bile eskitemediği karım beni alkışlarken varış çizgisini son bir kez daha geçmek ve sonra, o bir zamanlar beklediğim dokunaklı ölümümle mükemmel şekilde çelişircesine, meşhur Fransız ay- çiçeklerinin bulunduğu bir tarlada yere uzanıp gururla son nefesimi vermek İsterim. Yavaş bir ölüm bana göre değil. Hiçbir şeyi yavaş yapmam, nefes alırken bile hızlıyım ben. Her şeyi hızlı bir ritimle yaparım; hızlı yemek, hızlı uyku. Karım Kristin arabamızı kullanırken çıldırıyorum, çünkü ben yan koltukta sabırsızlıkla kıvranırken, o bütün sarı trafik ışıklarında fren yapıyor. "Hadi ama, korkak olma!' diyorum ona. O da bana "Lance, bir erkekle evlensene sen' diyor. Hayatımı Teksas'ın arka sokaklarından Champs-Elysées'ye kadar her yerde bisikletimle yarışarak geçirdim ve hep ansızın ölürsem, bunun, dört çekerli Dodge'uyla beni tepetakla hendeğe yuvarlayacak bir çiftçi yüzünden olacağını düşünmüşümdür. Bu gerçekten olabilir, inanın bana. Bisikletçiler büyük kamyonlu adamlarla sürekli bir savaş içindedirler. Bana da çarptılar, hem de birçok kereler, birçok ülkede, birçok defa… Kendi kendime dikiş atmayı bile öğrendim; tüm ihtiyacınız bir tırnak makası ve dayanıklılık. Yarış kıyafetimin altındaki vücudumu görseniz, neden bahsettiğimi anlardınız. Her iki kolum ve sürekli tıraşlı tuttuğum bacaklarım yara izleriyle dolu. Belki de kamyonlar bu yüzden üstümden geçmeye çalışıyorlar; parlak baldırlarımı görüp fren yapmaktan vazgeçiyorlar. Ama bisikletçiler tıraşlı olmak zorundadır. Çünkü yoldaki çakıllar derinize battığında, o bölgede tüy olmayınca temizleyip bandaj yapmak daha kolay oluyor...

---