Biri bir zamanlar, "büyük adamların mensup oldukları ülkeden ziyade içinde yaşadıkları döneme ait olduklarını" söylemişti. Diğer bir deyişle, tarihe malolmuş bir şahsiyetin incelenmesi aşamasında, zaman, coğrafi bölgeden daha ziyade önem kazanır; dönem, mekâna hükmeder. Francisco de Miranda, aydınlanma çağı olarak da bilinen bir XVIII. yüzyıl insanıydı, aynı zamanda bir özgürlük simgesi ve İspanyol Amerikası'nın bağımsızlık önderiydi. Ruhu, o dönemde İspanya İmparatorluğu'nun sömürgesi olan ve And Dağları'nın eteklerinde dalgalanan Atlantik Okyanusu ile balta girmemiş ormanlar ve bereketli Orino ırmağı ile çevrili Venezuela topraklarında yetişmişti. Fatih Sultan Mehmet Haliç'i kapatan zinciri kırıp Konstantinopolis'i İstanbul yaptığında, bu uçsuz bucaksız topraklar henüz dünyanın bu kısmına mensup hiç kimsenin gözlerine görünmemişti. Miranda bir yönüyle yaşadığı döneme ait bir bireyken, diğer yönüyle varlığını, doğduğu kent olan Karakas'tan, o dönemde batı medeniyetinin bilinen en uç noktalarına kadar genişlettiği bir mekâna yaymıştır. Fatih Sultan Mehmet'in İstanbul'a girişinden 333 yıl sonra, dünya tarihinin iki farklı döneminin kaçınılmaz buluşmasının yaşandığı bir süreçte, Miranda bir geminin güvertesinden bir tarafı Avrupa diğer tarafı Asya üzerinde kurulu bulunan ve iki dünyanın buluştuğu yer olan muhteşem şehri seyrediyordu. Bütün bunlar 30. Osmanlı Sultanı i. Abdülhamit'in geniş hükümdarlığını veliahdına bırakmasından üç yıl önce gerçekleşiyordu. Kaderin bir cilvesi sonucunda Venezuelalı bu Latin Amerikalının, bu büyük şehrin mavi güzelliğinin esiri olması bir 30 Temmuz (1786) gününe rastlamış ve aynı şekilde özgür bir insan olarak geçirdiği son gün de bir 30 Temmuz (1812) günü olacaktı…

---