Mektep bir arı kovanı, Oynayan, koşan, gülen, bağıran, düşünen bütün çocukların dudaklarında mesut bir hayatın tebessümleri; gözlerinde mesut bir yaşayışın ışıkları var. Eğer onların hakiki benliklerine, derin sırlarına vakıf olmasaydık ihtiyarsız haykıracaktık: - Ey gençlik i Ne ilahi, ne gıpta edilecek bir varlıksın ı Fakat hayır. Yazılarımızı okuyanları Anneleri Babaları Kardeşler; Siz de inanmayınız. Sizin "çocuk" dediğiniz; arzularını yapmağı belki büyük bir külfet saydığınız bu küçük kalpler, saadetin kapısından girmeden felaketin ortasına yuvarlanıyorlar. Karşınızda bazı dudaklarını büzerek ağladıkları gibi siz ki çocukluk dersiniz- zamanla gözyaşlarını tutarak, hıçkırıklarını zorla göğüslerine gömdükleri çoktur. Çünkü bu çocuk kalbinde gururun, nefis izzetinin en büyüğü çarpar. Onlar size arzularını" sevaplarını ve günahlarını anlatırken karşılarında kalplerine muadil bir kalp, hisler-ine uygun bir his bulmak isterler. Bulamadıkları gün -en mustarip anları bile olsa biz onları dudaklarında iğreti birer tebessüm, gözlerinde buğulanan birer neş'e ile göreceğiz. Onlar zamanla ölen arlzularının peşinde kendilerini de öldürmüş olacaklar. Babalar i Anneler ı Biz bu yazılarımızı en çok sizler için yazdık. Siz ki onların ruhlarına nüfuz edemiyorsunuz, evlatlarınızı kendi elinizle öldürüyorsunuz demektir. İnanmıyor musunuz? İşte biz burada sizlere riya katmadan, mevzuu yaldızlamadan, olmayanı olmuş gibi göstermeden anlatacağız. O kız ki bir gün cemiyetin matrudu ve herkesin kadını olmuştur. Fakat onun, boynunda taşıdığı günah sadece ailesinindir...

---