Sultan Süleyman ve Şehzade Selim, İran Şahı'na yazarak asinin iltica isteğini kabul etmemesini dilediler. Şah bu iğrenç taleplere kulak asmadı. Şehzade Bayazıd, konuk vasfından bağımsız olarak, İran'ın ilerde Türkiye'nin içişlerine karışması için iyi bir rehin oluyordu. Askerleri ve ailesi ile Tebriz'e varan Bayazıd bir hükümdar gibi karşılandı. Şah Tahmasp Şehzadenin başından aşağı otuz kâse dolusu altın, inci ve kıymetli taş boşalttı. Altın ve yakut ile işli haşalanmış dokuz cins at Şah'ın İmrahor'u tarafından Osmanlı Şehzadesine verildi. İki prensin önünde Şah'ın ve Şehzade'nin adamları binicilik ve kuvvet gösterileri yaparak yarıştılar. Asi oğlunun bu şekilde karşılanmasından büsbütün endişelenen Sultan Süleyman daha sert tarzda Tahmasp'a yazdı: "Sevgi ve hiddet Allah'tan gelir; bozgunculara iyilik yapmak, iyilere kötülük yapmak demektir." İki saray arasında acı ifadelerle dolu mektuplaşma uzun müddet devam etti. Kanuni Sultan Süleyman yakınlarına, "bu kibirli İranlı, akıldan yoksun Şah, suçlu oğlumu konuk gibi kabul ediyor; artık onun hiçbir sözüne inanmıyorum ve harekâta geçmek için hazırlıklarımı yapacağım", diyordu. Bu arada Şehzade Bayazıd'ın savaşçı mizacı ve peşinden gelen askeri birliğin kalabalıklığı Şah'ı kuşkulandırmaya başlamıştı. "Babasına el kaldırmaya cesaret etmiş bir oğuldan sakının; topraklarınıza el koymak için sizi de öldürmeyi tasarlayabilir," diye kulağına fısıldanıyordu...

---