Arkadaşlarına ders verirdi adeta... Hiç kimsenin aleyhinde bulunmaz, aleyhte bulunan insanı da dinlemezdi. Eğer aleyhte bulunuyorsa zarif hareketlerle onu susturur, kavga etmezdi. Önemli bir özelliği de patroncu değildi; Patrona iyi görüneyim, şefe iyi görüneyim, bu tür kaygıları yoktu... "Bildiğin okur" derler ya bildiğini okurdu. Çok özgür düşünceliydi. İslam hiçbir zaman bundan taviz vermedi. İşinde çok samimiydi, şaka kaldırmazdı. Ama espriliydi. İslam Çupi spor yazarı olduğu halde biz istihbaratçılarla çok iyi geçinirdi. Herkes onu severdi. İslam Çupi bir şey istiyorsa arkadaşları hiç düşünmeden isteğini yerine getirirlerdi. Sevgi doluydu. Milliyet İkitelli'ye taşınırken, "Ben gitmeyeceğim. Ben Babıali'den ayrılmam. Bilsinler ki ben oraya gidip Babıali'yi yok edemem" dedi. "İslam olur mu? Sonra ne olacak?" "Ne olursa olsun, zaten, ben İslam Çupi oldumsa bu kadar oldum." Arkadaşlar çok ısrar ettiler, gitmedi. Sonra nasıl oldu bilmiyorum, ben ayrıldım. Yeni binada 25 gün çalıştım ayrıldım. İslam dürüsttü, herkese dürüstlüğü önerirdi. "Dürüst olun kardeşim dürüst olun, doğrusunu söyleyin kardeşim, doğrusunu söyleyin" derdi. C.Moray: İslam Çupi'nin en çok angaje olduğu iki konu var. Fenerbahçe ve İstanbul. Bu konuda ortak anınız var mı? V. Özkoçak: Bir kez, sadece bir kez "Beşiktaş mı yener? Fener mi yener?" diye sordum. "Seni kırmak istemem" dedi. "Niye" dedim? "İşte sen bilirsin kimin yeneceğini" dedi. "Ben bilirsem Beşiktaş yenecek" dedim. "Bak kırma beni" dedi. "Neyse Fener yenecek diyeyim de gideyim bari" dedim. "Yaşa sen" dedi. Sonra "Seni sevdiğim için Fener'i destekliyorum" dedim. "Tabii" dedi. "Sen iyi bir insansın. Ben de senin için berabere kalsınlar hiç olmazsa derim" dedi. "Bunu da ilk defa söylüyorum hayatta bunu kimseye söylemem" dedi... Berabere kaldılar.

---