Tüm yoksunluk ve yoksulluklarıyla, hüzün ve yalnızlıklarıyla, kurnazlık ve hinlikleriyle ve tabii ki umutlarıyla bir avuç sinemacı... Bir de imparatorluk kenti İstanbul'un sokaklarını göçmen kuşlar misali karış karış turlayan bir otobüs ve her fırsatta artistliğe heveslenen, şoförü... Evet, sonunda şu ya da bu biçimde az da olsa bir para kaynağı bulunmuştur... Derme çatma dekorlar, kostümler halledilmiş, oyunlar, replikler hazır edilmiş ve sıra, filmi çekmeye gelmiştir. O film çekilmelidir evet; her hal ve şartta çekilmelidir... Film içinde filmdir zaten... Bir kere fettan yıldızımız çok mutlu ve umutludur... Yıllar sonra başrol oynayacaktır... Hem de "sosyal içerikli" bir filmde... Sinema sokaklarının yorgunluğu bedenine yansıyan rejisör, nihayet film çekecek olmanın gerginliği ama bir o kadar da heyecanı içindedir... Öyle ya, film ekibi, sete, harici ve dahili mekânlara belediye otobüsüyle gitmek zorundadır... Otobüs içinde geçen tüm konuşmalara kulak misafiridir otobüs şoförü... İmkânsızlığa, kurnazlığa, aksiliklere ve rol kesenlerin acemiliklerine de... Sonunda çam sakızı çoban armağanı bir rol de ona düşecektir. Tüm sevimliliği, hevesi ve artist olma sevdasıyla birdenbire filmin kahramanı haline gelir; fakat işler öylesine ters gitmiştir ki direksiyonuna geçtiği otobüs de kendisi de artık işin sonunu görmüştür!. Güzergâhını değiştirmiş, şehrin de işinin de dışına çıkmıştır!. Ancak ilk kez oynadığı film bir entrikanın kurbanı olmuş, film olmaktan çıkmış ve otobüs şoförünün hayali, sevdası da son bulmuştur. Bitirilemeyen bir filmin, oynayamayan bir aktörü olarak uçurumu seçecektir!. Peşinden sürüklediği polise aldırmadan film ekibiyle birlikte "Yeditepe"nin tepelerinden birine dayadığı otobüsüyle kendini boşluğa bırakacak ve hayatına son vermek isteyecektir... Ama birdenbire bir kelebek havalanır otobüs içinde... Umuda doğru...

---