Gazetelerin baş sayfaları, "ölüm ilanları" sayfalarına dönmek üzere neredeyse: Her sabah, bir ya da birkaç ilimizde, bir ya da birkaç okulumuzda, "karşıt görüşlü" oldukları söylenen gençlerimiz arasında' çarpışmalarda yaralananların, ölenlerin haberleri çıkmakta resimleri basılmakta. En korkuncu trafik kazaları gibi, alışılır oldu böyle olaylara!.. Ölenler için, sağdan mı, soldan mı?" demek, sonra da buna göre değerlendirmek olup biteni, suçlamalarda, övgülerde bulunmak, ya da sesini çıkartmamak, bu cinayetlere katılmaktan başka bir anlama gelir mi? Sağda olsun, solda olsun, ölenler bizim çocuklarımız. Her ölende, hepimizden, her birimizden bir şeyler ölmekte; her tabutla, umutlarımızdan, yarınlarımızdan bir parça gömülmekte, Sophocles, sanki bugünlerimiz için dile getirmiş gerçeği: "Acıların en acısı, kendi kendimize çektirdiklerimizdir." Karşıt ya da değişik görüşlere tabanca kurşunlarıyla, bıçak sallamalarıyla, sopalaşmakla, fırlatılan taşlarla "tartışmak", neyi kanıtlar? Olsa olsa, kim daha güçlü o vuruşmada, yalnız onu, Kim haklı kim haksız, hangi görüş doğru hangisi yanlış, çıkar mı ortaya cinayet işleyerek? Bu işlere bulaşanlar, nasıl bakabiliyorlar ölenlerin resimlerine içleri sızlamadan? Tabutlar ardında, her şeyini yitirmiş, bitkin adımlarla sürüklenen anaların, babaların, kardeşlerin hıçkırıkları sıçratmıyor mu böylelerini, geceleri derin uykularında? "Yıllardır disiplinsiz, gevşek, çalışmaz, dilediğini yapar duruma gelmeleri, çocuklarımızı yanlış düşünce ve tutumlara alıştırmıştı. Çocuklarımızın bu duruma gelmelerinde bazı öğretmenler, dışarıdan birçok kişiler, yayınlar etkili olmuştur. Okulu bir partinin ocağı haline getirmişler... Okul öğretmenlerini dövmek, bayan öğretmenlere her türlü sözle sataşmak, idareyi istememek, yuh çekmek, toplu gösteriler düzenlemek, kendilerine yakın öğretmenleri omuzlamak tutumlarıdır." ...

---