Kitap bir biyografi değildir, içinde yer aldığım, yaşadığım tarihi olaylardan sayfalardır. Bizden öncekiler ve biz eskiler "Babıali Yokuşu" dediğimiz Sirkeci'yi Sultanahmet'e bağlayan yokuşta büyüdük diyebilirim. İstanbul'un tüm gazetelerinin merkezleri o dönemde bu yokuştaydı. Romancı edebiyat yazan Mehmed Rauf'un torunu olmam yanında, babam Selami İzzet Sedes ve eniştem Murat Sertoğlu gazeteci-yazar oldukları için, yokuşun iyi yanları yanında sakıncalarını da çok iyi bildiğimden asla gazeteci olmayı düşünmüyordum. Amacım Galatasaray Lisesi'ni bitirdikten sonra, Ankara'da Siyasal Bilgiler Fakültesi'ne gitmek ve diplomat olmaktı. Ama böyle olamadı... Ta gençliğinden, büyüdüğü zaman ne yapacağını, hangi mesleği seçeceğini kararlaştırmış olan iki arkadaş tanıdım. Abdi İpekçi "Ben gazeteci olacağım" derdi. Haldun Dormen de "Ben tiyatrocu olacağım" derdi. Her ikisi de istediklerini yaptılar, hem de çok iyi yaptılar. Ben neredeyse çocukluğumda henüz rüştüme kavuşmuşken babamın makalelerini köşe yazan olduğu Akşam gazetesine götürürdüm. O zamanlar Şişli'de otururduk, bugün olduğu gibi fakslar, bilgisayarlar yoktu. Yazılar gazeteye gidip yazılır ya da elden ulaştırılırdı. Bunun için, babam gazeteye gitmediği günlerde ben Sirkeci tramvayına biner, Babıali Yokuşu'ndaki Akşam gazetesine gider, yazılarını götürürdüm. Bu şekilde Necmettin Sadak, Cemal Nadir Güler, Vali Nurettin, Enis Tahsin Til gibi o dönemin çok tanınmış fikir adamları ve kişilerini çocuk yaşımda tanıma fırsatını elde ettim. Ayrıca, Hüseyin Cahit Yalçın'ın sahibi olduğu Tanin gazetesinin yazıişleri müdürü eniştem Murat Sertoğlu'ydu. Merhum Yalçın, büyükbabam Mehmed Rauf'un da eski arkadaşı olduğu için, annemle birlikte, onların Şişli'deki evlerine giderdik. Yalçın'ın kızı Azade annemin arkadaşıydı. Ayrıca Cemal Nadir'in eşi Melahat Hanım da annemin arkadaşı olduğu için onların Cihangir'deki evlerine de giderdik.

---