Atilla Dorsay kitabına bir 'önsöz' yazmamı istediği zaman duraksamadan kabul ettim. Daha önce sinema üzerine hiç yazmamıştım. Bir üniversite çalışanı, sonra gazete yazarı olarak uğraş konum hep kitaplar olmuştu; işim hep yazılı metin çevresinde dönüyordu. Ama filmlerin beni kitaplar kadar düşündürdüğü çok olmuştu. Sinema, eğer bir sanatsa, en çok ilgimi çeken sanat dalıydı. Bunda sinemanın en 'popüler' sanat, bir kitle sanatı oluşunun payı büyüktü. Ama sinemaya duyduğum ilginin bu etkeni aşan nedenleri vardı. Bunun az çok bilincindeydim; dostlarla tartışıyordum ve bir gün bir vesile ile sinema üzerine yazmak istiyordum. İşte Dorsay bana bir 'vesile' yaratmıştı. Peki niçin bu yazıyı benden istiyordu? Çünkü sinemanın 'dışından' bir bakış açısının ilginç olacağını düşünmüştü. Niyetlerimiz uyuşuyordu. O halde filmlerin neden bazen bizi kitaplar kadar düşündürdüğü sorusu üzerine birkaç söz söyleyebilirdim. Son birkaç yıldır, bilimin, felsefenin, siyasetin, dinin, edebiyatın, sanatın ve diğer, birbiriyle yakından ilişkili düşünsel uğraşların her birinin toplumsal gerçeği anlama ve yorumlama çabalarımızın farklı yönleri, cepheleri olduğunu daha iyi anlıyorum. Bireyler ve onlardan oluşan toplum hakkında bilgilerimize tüm bu düşünsel uğraşlar katkıda bulunuyor. Bunlar arasında bilimin (sosyal bilimlerin) özel yeri, toplum hakkındaki bilgilerimizin hangilerinin daha 'güvenilir' olabileceğine dair bize fikir vermesinde yatıyor. Toplumsal gerçeği anlama ve yorumlama çabalarımızın bir cephesi olarak, sanatın çeşitli dalları arasında sinemanın giderek güçlenen bir yer kazandığını görüyoruz. Sinema sözü, müziği, rengi, zamanı, mekânı dilediği gibi kullanabiliyor, gerçeğe ulaşma çabalarımızın tüm araçlarından yararlanabiliyor. Bu engin olanakları değerlendirmesini bilen sinema ustaları, hem özde hem biçimde, hem düşünsel içeriğinde, hem de estetiğinde üstün nitelikli yapıtlar ortaya koyabiliyorlar. Bu yapıtlar da insanı ve toplumu anlama uğraşımıza çok önemli katkılar oluşturuyor... Şahin ALPAY

---