"Adayı hatırlıyorsundur... " diyor babam, gül kökünden piposunu güverteyi yalayan poyrazda yakmaya çalışırken zorlanarak: "Ben ölmeden her hafta gelirdik. O fena şeyler yaşanmadan. Ada senin çocukluğunun güzel, kaygısız zamanlarının geçtiği yer. Tığ örgüsü elbisenle sahilde koşturman gözlerimin önünde. Sonra kardeşinin yakaladığı çingene kelebekleri ve geç saatlere kadar süren oyunlarınız... İnşallah oraya gitmek şimdi seni tedirgin etmiyordur." Tedirgin etmek mi? Ne hissettiğimi bilse, bu lafın bir ölünün ağzında bile tuhaf durduğunu anlar. "Tedirginlik", hislerime göre fazla sakin bir sözcük. Ona belki "adadan sağ çıkamayacağıma dair bir önsezi" denebilir; ya da "yola çıkmadan o kadar ilaç yutmama rağmen, sinsi bir sıkıntı". İkisi de babamın sözlerinden daha doğru. Yine de kızamıyorum: Ne de olsa bir ölü. Üstelik yirmi dört yıldır toprağın altında duran birine göre fena görünmüyor. Ölmesine neden olan darbe kafatasını kırmış, başın sağ tarafını hiyeroglife çeviren çöküntüye yol açmış. Sağlığında kartal gibi bakan gözlerinden biri aynı darbeyle fırlamış, gözün olması gereken yerde bir kanlı katman. Ama bozulmuş simetrisine rağmen, yine de yakışıklı. Özellikle sağlam taraftaki çıkık elmacıkkemikleri ve çelik mavisi göz, bir zamanlar ne çekici bir adam olduğunu ele veriyor. Pipoyu yakmayı başarıyor ve poyraza karşı kazandığı zaferin haklı gururuyla gülümsüyor: "Ne hissettiğini biliyorum. Şu anda oraya gitmemek için her şeyi verirdin. Bir üçüncü sayfa haberine bile razı olurdun. Keşke arasalar da bu işi bırakıp, kendisiyle beraber karısını ve üç çocuğunu havaya uçurmaya kalkan tüpçüyü araştırsan, değil mi? Ama kader böyle bir şey değil Latife. Kader, binlerce görünmez ipliğin oluşturduğu, akıl sır ermez bir ağ. Ağı görmezden gelebilirsin ama ondan kurtulamazsın." Gevezeliği canımı sıkmıyor. Hatta şu hayat kavşağında çene çalacak birinin olmasından memnunum. Öldüğünden beri çok değişti babam, üzerine bir konuşkanlık geldi. Oysa annem onun ketumluğundan şikâyetçiydi…

---