Ressam Mehmet, sınıfa girdi. Yeni tayin olunduğu kasabanın ortaokulunda ilk dersini verecek. - Günaydın çocuklar! - Günaydın! Sınıf pek kalabalık. Havası adeta koyulaşmış, o kadar fena. Dışardan içeri girenlerin yüzüne çarpıyor. Ressam Mehmed'in ilk işi koltuğundaki resim koleksiyonunu masanın üstüne koyduktan sonra, pencerelerden birini açmak oldu. - Biraz taze hava girsin sınıfımıza! Sonra sıraların arasında dolaşmaya, başladı. Senin adın ne yavrum? - Hasan. - Seninki? - Yavuz. - Seninki? - Ayşe. , Ve böylece bütün çocuklarıyla tanıştı. Çoğu iri, kara ve parlak gözlü yavrular: içlerinde tek tük çakırları, mavişleri de var. Sıhhatleri yerinde görünüyor. Yalnız birkaçının yüzünü biraz soluk ve kemikli buldu. Belli bunlar bakımsız ve çelimsiz çocuklar. Fakat bu "koku ne? Odaya gireli beş on dakika oluyor, pencere de artık açık, ağır kokuya alışmış olması gerekmez; miydi? - . Biraz burnunu harekete getirince, kokunun havasızlıktan ziyade, çocuklardan geldiğini anladı. Zaten enselerinden de belli ki; bu çocuklar, çokluk su ve sabun yüzü görmüyorlar... Üstleri başları da o kadar temiz değil. - Resim dersini sever misiniz çocuklar? A... Ne kadar ciddi şeyler bunlar böyle? Susuyorlar. Suratları da adeta küsmüş gibi asık, bayağı somurtuyorlar…

---