"Duymak" ile "dinlemek" arasındaki ilişki, "bakma" ile "görme" arasındaki ilişki gibidir. "Duyuyorum" ama "dinlemiyorum" diyebiliriz örneğin; kuşkusuz "bakma" ile "görme" arasındaki ilişki, tam olarak, bu örnekteki gibi değildir, biz ancak baktığımız nesneyi görürüz, Ama bakışımızın birçok nesneye yönelik olduğunu düşünürsek, görmek için o nesnelerden birini yeğlememiz gerekecektir. O zamanda baktığınız yerdeki nesneler, biri dışında, silinir gider ya da gölgede kalır. "Konuşma" en az iki kişiyi karşılıklı getirir. Bu durumda yalnızca duyduğumuzu dinlemek zorunda değiliz, dinlediğimizi görmek zorundayızdır da, Sakın "konuşma" "görme"nin bir türü olmasın? Bunun böyle olduğunu düşündürecek bir sözcüğümüz var bizim, "konuşma" için "görüşme" de diyebiliyoruz; karşılıklı birbirini görme anlamına: Daha da açarsak, her konuşma görme ve görülmeyi gerekli kılıyor. Hadi şunu da söyleyelim: Konuşma görme demektir, Öyleyse resimlerle, ressamlarla aramızda bir diyalog vardır, Gördüğümüz zaman, görüldüğünüz duygusuna kapılmışız demektir, Sadece canlılara baktığımızda değil, cansızlara baktığımızda da böyledir bu. Nesneler bize bakıyorlar, ressamlar nesnelere göz takan sanatçılardır, Canlılarla karşılaşmamıza gelince, burada hangisinin "gören" hangisinin "görülen" olduğu hiçbir önem taşımaz, çünkü "gören" hep "görülen"dir. Resimlerde ressam yer almaz. Ama biz onu, boyadığı ya da çizdiği nesnelerin arasında gezinen bakışı ile sık sık yakalanz. Korkunç bir izlenim! Görülmeyen biri dolaşmaktadır resmin içinde. Geçmişin algılanması gibi bir şey, ya da geleceğin tasarlanması gibi. İmgelerin ölümsüz dünyasında yaşıyoruz çünkü. Eninde sonunda "bakılan" olmanın kanıtladığı bir durumdur bu...

---