953 "yılı cemaziyülevvelinin beşinci günü (6 - 6 - 1546) mutluluk içinde dünyaya geldi ve 982 yılı mübarek ramazanının sekizinci çarşamba günü (M. 22-12-1575) saadetle tahta çıktı. Yüce babası, rahmetli küçük kardeş-i Sultan Bayezid ile Konya sahrasında savaşırken on iki yaşını bulmuştu. Hatta o sırada savaş yerinde hazır bulunmuş ve o kanlı boğuşmayı Konya Kalesi'nin burcundan seyretmişti. Sonra büyük babası Sultan Süleyman Han hazretleri torununu görmek istedi ve İstanbul'a getirterek uzunca bir süre yanında alıkoydu. Yüce sultan torunu ile konuşup oyalanmaktan pek hoşlanaraktan günler geçirdi. Bir zaman sonra rakamlara ve akla sığmayacak kadar bol para ve değerli armağanlarla şehzadeyi babasının yanına gönderdi. On sekiz yaşını bulunca da kendisine Manisa sancak beyliğini verdi ve bu nedenle o sırada Kütahya sancak beyliğinde bulunan babasından ayrılarak görevi başına gitti. Sultan Murat, kısadan biraz daha uzunca olmak üzere, alçak boylu, beyaz tenli, ela gözlü, kaşları ve yüzü kumral, vücudu balıketinde idi. Yaradılıştan çok zeki, uyanık ve bilgili olup sözcüklerin ruh ve anlamlarını bütün incelikleri ile bilirdi. Beyit ve şiirlerinde, tutum ve davranışlarında tasavvufa yatkın, her sözü "vahdet-i vücud"u ispatlar nitelikte, güzel söz söyleme ve zarif yazma yeteneği uçsuz bucaksız denizlerde yüzmekte idi. Zamanın ozanlarına incelemek üzere gönderdiği gazellerinin çoğu tasavvuf vadisinde idi. Döneminde yaşayan ozanlar da Sultan Murat'ın yaradılışındaki incelik ve zariflik konusunda aynı görüşü paylaşıyorlardı: Osmanlı ülkelerinde, hatta Arap ve Acem memleketlerinde bulunan güzel sesli ses sanatçıları, çalgıcılar, güzel konuşan, tatlı anlatan, hoş oynayan ve güldüren sanatçılar, nöbetleşe çağrılarak padişahın toplantılarına katılırlar, her biri marifetini sergiler ve avuçlar dolusu altınla ödüllendirilerek sevinç içinde yurtlarına dönerlerdi...

---