Bu kitabın amacı Osmanlı mimarisinin, İran, Bizans ve diğer üslupların yozlaşmış (decadent) bir karışımı olmaktan çok uzak, kendi tarzını yaratan tarihsel bir üslup olduğunu göstermektir. Diğer bir amacı ise, her ne kadar birçok Türk yazarı buna bir değer atfetmese de, Osmanlı baroğunun yaratıcı bir dönem olduğunu göstermektir: Çünkü bu dönem Osmanlı mimarisinin Batı'nın Romantik hareketleri üzerinde kayda değer bir etkisi olmuş ve birçok Avrupalı Saltanat mimarisini örnek almıştır. Şurası açıktır ki, bu üslubun kendine özgü bir kişiliği ve tadı vardır. Erken dönem Osmanlı mimarisinin Bizans ve Ermeni geleneklerinden etkilendiği kesinlikle doğrudur; bu mimari Konstantinopolis'te Ayasofya ve Aya İrini yapılarıyla şiirsel bir mekâna dönüştürülmüş Bizans mühendisliğinin bir sonucu olarak da görülebilir. Osmanlı yapı ustaları, kendilerinden öncekiler gibi, nilüferden asmaya, Doğu ve Batı formlarıyla iç içe geçmiş İslami soyut tasarımının büyük bahçesi olan dini simgecilikle yetişmişlerdi. Bu ustalar farklı farklı bölgelerden geliyorlardı ve hepsi Hz. Muhammed'e inananlardan değildi; inananların arasında da birçoğu muhafazakâr değildi. Bu nedenle herhangi bir yerdeki yaratıcı sanat gibi, Osmanlı mimarisi de türetilmiş ve sınır tanımayan bir mimariydi: kendi özgün üslubunu geliştirmek için diğer kültürlerin toprağından beslendi. Ama sonunda milliyetçiliğin kurbanı oldu. Eğer bu kitap, bu üslubun tarihinin ve simgeciliğinin incelenmesi aracılığıyla Osmanlı mimarisine ilişkin bir saygı ve anlayış doğmasına katkıda bulunursa amacına ulaşmış olacaktır. Birçok meslektaşımdan, dostumdan, yabancılardan ve eşimin ailesinden yardım aldım…

---