Ortadoğu'da uzun ve saygın bir geleneği olmasına karşın, arkeolojinin kapsamı uzak geçmişin tarihini ve toplumsal süreçlerini ortaya çıkarmakla sınırlı kaldı. 1980'lerin sonlarına doğru bazı bilim adamları ortaçağ sonrası Batı Avrupa arkeolojisi ve Kuzey Amerika'yla kıyı Afrika'sındaki tarihsel arkeolojinin öncülüğünü izleyerek, Ortadoğu yakın geçmişinin arkeolojisi için çağrıda bulundular. Bu çağrılar, yakın geçmişin maddi belgelerindeki kavramların sınanmasıyla arkeoloji disiplininin iyileştirilmesini, farklı geçmişlere sahip olduğunu düşünen ulusal toplulukların tarihlerindeki ortak noktaların bulunmasını ve tarihsel yörüngeler oluşturularak sömürgecilik ve emperyalizmin bölgedeki etkileriyle karşı karşıya gelinmesini içeriyordu. Bölgenin günümüzdeki siyasal durumu, uzak geçmişle bugünü bağlamak için yeni köprüler kurmanın olası ve gerekli olduğunu gösterdi.
Doğu Akdeniz'in bugünü ile arkeolojik geçmişi arasındaki boşluğun doldurulması, arkeologların Osmanlı İmparatorluğu tarihiyle karşı karşıya kalmalarını gerektirdi. Anadolu'daki rolü 14. yüzyılda başlayan Osmanlı İmparatorluğu, egemenliğinin doruk noktasında Viyana'dan Mezopotamya, Arabistan ve Kuzey Afrika'ya kadar uzanan toprakları yönetti ve bu, I. Dünya Savaşı'nm sonuna kadar sürdü. Bu imparatorluğun Ortadoğu ve Güneydoğu Avrupa'ya mirası, bu bölgedeki halkın yaşamı ve ilişkileri üzerinde önemli bir iz bıraktı.
Ortadoğu yakın geçmişine ilişkin bir arkeoloji oluşturulması için yapılan çağrıya uyan diğerleri gibi bizim araştırmamızın arkasındaki güç de, bu bölgenin tarih ve kültürüne kararlı bir bağlılıktı. Baram'm incelediği vaka İsrail'de modemitenin ortaya çıkışma ilişkin çeşitli düşüncelerin değerlendirilmesiyle ilgiliydi. Carroll'm ilgisi ise Anadolu'nun yakın geçmişi üzerinde odaklanmıştı. Ortak ilgi alanlarımız ve Kuzey Amerika tarihsel arkeolojisi konusundaki birikimimiz bize Doğu Akdeniz için bir araya getirilmeye ve geliştirilmeye değer gibi görünen metodolojik ve kuramsal çerçeveler sağladı...

---