Hatice Nevhîz'e:
Kızım; sen pek kara günlerde dünyaya geldin. Daha rahm-i mâderde iken belki o minimini kulakların, düşmân-ı mevcû-dumuz [şimdiki düşmanımız] olan komşu ve müttefik hükümetlerin Avrupa kıtasındaki bütün topraklarımızı -Cengizlere, Umurlara rahmet okutacak- bir seylâbe-i hûn u ateşle [kan ve ateş seliyle] harâbezâra [ören yerine] çevirdikten sonra İstanbul'un kapısına, Çatalca'ya vâki olan hücum ve taarruzları neticesi olarak, tarafeynden [iki taraftan] atılan top tarrâkalarıyla [gürültüleriyle] rencide olmuş... Belki, vâlidenin, Salîb [Haç] nâmına Rumeli'de irtikâb olunan fecâyiin anîfe-i rivâyâtıyla [gerçekleştirilen faciaların söylentilerinin sertliğiyle] ve aynı avâkıb-ı fecîaya dûçâr olmak ihtimâlât ve tasavvurâtıyla [feci âkıbetlere uğramak ihtimal ve düşünceleriyle] titreyen rûh-ı muztaribi [sıkıntılı ruhuyla], sana da -merâret-i hayat-ı âlem [dünyanın acılıkları] hakkında- bir şeyler ihsâs etmiştir [hissettirmiştir]. Evet kızım; sen pek acı ve meş'ûm [uğursuz] günlerin, mâtem-i kalbisi [içten gelen yası] ile hattâ hâtırât-ı mes'ûde-i maziyeyi [geçmişin mutlu hatıralarını] bile yâd ve tahattura [hatırlamaya] cüretyâb olamayacak [cesaret edemeyecek] bir ye's-i amîk ve müellim [derin ve üzüntü verici bir karamsarlık] içinde bulunduğumuz sıralarda doğdun...

---