Hayata gözlerini açan nevzadın ilk duyduğu ses ninni nağmesidir. Her yavru ilk sözlerini terennüm eder. Hepimiz mektebe başladığımız zaman öğretmenin ilk hitabını güfte tarzında işittik. Kıraatı söktüğümüz zaman taganni ederek okuduk. Dikkat edilecek olursa herkes konuşurken biraz terennüm eder. Yalnız kulağa hoş gelmeyen, ekseriya bu terennümlerin yeknesaklığıdır. Kelimelerin ifade ettiği manaya göre bu terennüme bir ahenk verilse, belki o zaman dinleyenlerin kulaklarını yormaz, herhalde konuşurken sesini nasıl idare etmek lazım geldiğini çok kimseler hatırlarından geçirmezler. Nasıl ki herkes yürüdüğü halde hiç kimse kendi yürüyüşünün şeklini düşünmez. İnsiyaki bir hareketle ayaklarını nasıl atarsa, konuşurken de seslerin ağızdan ne şekilde çıktığının farkına varmaz. Konuşma, etrafındakileri taklit ile öğrenildiği içindir ki, ekseriya evladın konuşma şekli, baba ve anneninkine veya mektepteki hocasınınkine çok benzer. İşte yürüyüşün ahengi gibi, konuşmanın da bir ahengi vardır. Hırıltılı konuşmak, ahenkli konuşmak değildir. (Charles Lalo) diyor ki: Ahenk bir hadisei adaliyeden başka bir şey değildir. Bunu biz de biraz tahlil edersek anlarız ki, ahenk muhtelif hareketlerin veya seslerin yekdiğeri ile olan münasebetini takdir etmek melekesine denir. Ahenk tavır ve harekâtımızda olduğu gibi şiirde, musikide ayni manayı ifade eder. Vezin ve ahengin tadı bizi yalnız şiire ve musikiye değil, alelumum harsa hazırlar. Sanatı ders okutmak, kalplere, dimağlara hitap etmek olanlar içinde ben nasıl konuşuyorum? Sesime nasıl bir ahenk veriyorum? diye merak edenler azdır sanının. Güzel konuşmak gibi, güzel okumak ta bir marifettir. Konuşmak umumiyetle daha tabii göründüğü içindir ki, her öğretmen kıraat dersinde şöyle bir ihtarda bulunur: Lakırdı eder gibi okuyunuz! Muallimin bu ihtardan kastettiği mana tabiiliktir. Pedagoji bu hususta bir takım kaideler koymuştur: Kelimelerin tam hakkını vermek, ifade ettikleri manaya göre sese ahenk vermek gerekir...

---