Bu kitap, bin üç yüz kadar seneden beri inanış ve düşünüşünü, sadece geniş ve medeni bir anlayışla insanlık âleminin önüne sermiş, fakat fertleri ve toplulukları kendi inancını kabule zorlamamış İslam imanıyla, oldu olası kütleleri kendi imanına kazanmak yolunda beşeriyete her çeşit gayri insani tazyiki reva görmüş Hristiyan akidesinin zaruri bir karşılaşma tablosunu vermektedir. Hâlbuki "Komşusunun varına yokuna, yaptığına ettiğine karışmayan kimse ne çok vakit kazanmıştır" diyen büyük hâkim Marcus Aurelius Antonius gibi biz de bir komşu din olan Hristiyanlığın doğrusuna eğrisine parmak basmayı asla düşünmediğimiz, sadece kendi meselelerimize eğilmekle kalmak istediğimiz halde, Hristiyan kardeşlerimizin yüz kızartıcı tecavüz ve taarruzları karşısında davamızın koruyucusu kesilmek vaziyetinde bulunuyoruz. Böylece de bize vaktimizi ziyan ettiren ve prensip yolunda bir fikri cihanda mecbur eyleyen komşu cepheye akl-ı selim, feraset, insaf ve içinde bocaladıkları gafletten uyanmalarının, hizmet etmek istedikleri imanları için tek çıkar yol olduğunu söylemek istiyoruz. İslamiyetin temel kaidelerinden birinin: "Senin dinin sana, benimki bana" demek suretiyle, herkesi kendi imanında hür bırakmayı esas kabul eylediğini bilmeyen yoktur. Gustave Le Bon, Kur'an'ın insanlara zorla kabul ettirilmiş olmak vebalinden tamamıyla uzak ve arınmış olduğunu söyledikten sonra: "Kur'an ancak kanaat ve inanç yoluyla dünyaya yayılmıştır. Arap ordularının şöyle bir geçivermekten başka bir şey yapmamış oldukları Hindistan'da Kur'an öyle yayılmıştır ki, bugün orada, İslam nüfusu elli milyonu geçmiştir. Kur'an'ın Çin'de intişarı da ondan daha az değildir...

---