Çocukluğumun geçtiği, Halil Rıfatpaşa'daki köşkün bahçesinde, seninle buluşmuştuk. Ben mavi bisikletimin üstünde, altı yaşında ya var ya yoktum. Sense şimdiki halinle, verandanın merdivenlerinden iniyordun. Üstelik o öldükten sonra rüyamda gördüğüm babamınki gibi, beyaz bir takımın vardı. Saçını geriye taramış, bıyık bırakmıştın. Şaşkınlıkla fark ettim ki babama benziyordun. Daha doğrusu, hiç görmediğin dedenin hatları seninkilere karışmış, ortaya içimi yakan bir benzerlik çıkmıştı. Gözlerim çocuksu bir merakla bileklerine kaydı. Sense "Merak etme" dedin gülerek. "Daha o kadarını başaramadım. Bunu bile kıvıramadım, senin anlayacağın." Sonra ancak rüyalarda yaşanabilecek, garip bir şey oldu: Köşkün bahçesindeki ağaçların arasından fırlayan bir Habeş maymunu çığlıklar atarak gelip yakaladı, sürüklemeye başladı beni. Habeş maymunlarını televizyondan hatırlıyordum, yavrularına düşkün olduklarını bir belgeselde görmüştüm. Herhangi bir nedenle kendi yavrusunu kaybeden Habeş maymununun acısı o kadar büyük oluyordu ki, bunu ancak bir başkasınınkini kaçırıp sahiplenerek dindirebiliyordu. Beni uzaklara doğru sürüklerken seni görüyordum hala: Verandaya çıkan merdivenlerde bana sesleniyordun. Ben köşkten uzaklaştıkça küçülüyordun. Üstelik sadece görsel değil, gerçek anlamda bir küçülmeydi bu: Perspektif kurallarından bağımsız olarak küçüldün, küçüldün, sana veda ettiğim yaşına geldin. Derken maymunun korkunç çığlıklarından başka hiçbir şey duyulmaz oldu. Ağaçların yaprakları seni görmemi engelledi. Karanlığın bağrında, ensemde hayvanın kıllı ellerini hissederek, gözyaşları içinde kalakaldım…

---