ANI yazılar, anı kitaplar derken, hep büyüklere, yetkisi büyük olanlara göre olacağını öğrenmiştik yıllar önce. «Cemiyet hayatında mühim işler yapmış, edebiyat yolunda meşhur eserler bırakmış şahsiyetlerin, kendi hayatlarını hikaye ederek yazdıkları yazılara HATIRAT (anı) denilmektedir.» Bir edebiyat kitabından alınan bu tümcenin vermek istediği fikre herkesin hemen katılacağını sanmıyorum. Yukarı katlarda olanların, toplum üzerinde imzaları yer tutmuş kişilerin hayat hikayelerini okumak elbette güzel ve faydalıdır. Ne var ki, aynı tümceden anlaşılacağı üzere, bu işte de tekelleşme olasılığını anımsatıyor insana... Bunda imzası küçük, yetkisi küçük olanlar için yasaklık getiriliyor demek değil ama, tüme yaklaşan bir meyille kitaplaşan anılar, imzası büyük olanlara yakıştırılıyor.
Ben burada, bu genel havanın dışına çıkarak, küçük yetkilerimle neler yapabilmişim, başıma neler gelmiş, başımdan neler geçmiş... Yapılan maddi-manevi hizmetler küçük mü, büyük mü? Yarım yüzyıl önceleri tarih olmuş KOY ENSTİTÜLERİ olgusu vardı. Bu olguyu bilen var, bilmeyen var. Bilmek isteyen var, bilmek istemeyen var. Bu nedenlerle Köy Enstitüsü çıkışlı birisi olarak, kişisellikten çok, böylesi eğitim -kurumlarına yer verilmiştir. Bu anılarda başarılar görülebiliyorsa yine bu kurumların ürünü olduğunun bağlantısına varılabilir.
Anılarda önemli sayılabilecek diğer bir yön var: Köy Enstitülerinin özünde, asıl olan köy öğretmenliği ile köycülük olduğuna göre, bu konuda tabandan gelen seslerin de önemi açıktır.
Alışılmadık değişik türde, değişik çeşnide, yaşam boyu anıları okuyun. Yanlı olmamaya özen göstererek, suya sabuna da dokunarak hep de kısa tutmaya çalıştığımız için usanmadan okuyup bitireceğinizi sanıyoruz. Böylesi anılar, elbet bir savaş tarihi veya diplomat belgeleri gibi olacak değil. O nedenle, baştan sıralamayla bir roman, bir öykü okunurluğu rahatlığı içinde olunmasına özen gösterilerek, yeri geldikçe içine gülücükler de serpiştirildi.

---