Türkiye'de çok uzun süre sanat gerçeğin ve duyunun güvenilir temsiliyeti ve benzetisi olarak anlaşılmış ve algılanmıştır. Sanatsal eylem, Güzel Sanatlar Akademisi'nde eğitim görmüş, Modernist üslupları izleyen sanatçılar tarafından ya "sanal için sanat'a ya da "toplum için sanat'a kilitlenmişti. Soyut resim ve heykel figüratif resim ve heykelle yarışıyordu 70'li yılların başlarında bile bu sanatçılar "atölye sanatçıları"ydı ve Batı sanatındaki, sanatçı, mekân, sanat yapıtı ve izleyici arasındaki ilişkilerin yeniden yapılanmasına yol açan güncel değişimleri ve akımları sanat yapıtlarının kapsamına almıyorlardı. Ayrıca, siyasal, ekonomik, teknolojik gelişmeler arasındaki uyuşmazlıklara bağlı olarak sanatta da, güncel kavramlar ve felsefe arasında yeni yaratıcı ilişkilerin kurulması gerekiyordu. Bir tür zamanın ruhu durumu 70'li yılların sonuna doğru, Batı sanatında kendini Kavramsal, Minimal ve Pop Sanat'da gösteren değişimleri gözlemleyebilen bir grup genç sanatçının eğitim ve üretimleriyle oluştu ve gelişti. Ancak, 1960 ve 1970 sonunda iki askeri darbeyle sonuçlanan daha iyi bir demokrasiye ulaşmanın şiddetli çatışkıları da siyasal alanda olduğu kadar kültürel alanda da karşıtların ve öncülerin ortaya çıkması için zemin hazırlamıştı. Bu sanatçılar, sanatçı ve toplum arasındaki ilişkiyi sorgulamaya ve aşırı sol ile aşırı sağ arasındaki ideolojik kutuplaşmaların ve üniter devlet kapitalizminin ortamında sanat yapıtlarının işlevini, kabul edilmesini ve algılanmasını incelemeye başladılar...

---