Dünyaya gelirken belki de hep "sev" ile başlayan sözler duymuştu. Seksen yılı aşkın ömrü boyunca sevecen, sevimli, sevinçli yaşadı. Sevmek ve sevilmekti alınyazısı. Sevgileriyle eşi dostu, çevresindeki herkesi sevindirdi. Pek az insana nasip olmuştur bu kadar sevmek ve sevilmek. Sinan Korle, büyüleyici bir şahsiyetti. Basmakalıp bir benzetme değil bu. Dilimiz, olumlu anlamda "şeytan tüyü" sözünü de yaratmıştır ya. Sinan Korle'nin kişiliği, binbir tane rengârenk "şeytan tüyü" ile kaplıydı. O da değil. Çünkü tüy müy gerekli değildi ona. Yakışıklı, şık, dimdik, ciddi dururken, ansızın bir şaka, nükte, bir fıkra, bir incecik mimik... Karşısındakileri kahkahadan kırar geçirirdi. Neşe yaratmak için yaratılmış ender insanlardan biriydi o. Mizahın ve güldürünün her çeşidi Sinan Korle'de birleşmişti. Şair Eşref gibi hiciv okları atar, Neyzen Tevfik gibi alaya alır, Sakallı Celal gibi en can alıcı noktaları bulur" Naşit gibi tuluat yapar, Bal Mahmut gibi fıkra anlatırdı. Bir yeni Nasreddin Hoca'ydı, hem de bir çağdaş meddah. Korle'yi tanıyıp da sevmeyen, tatlı dilinin tılsımına kendini kaptırmayan hiç kimse görmedim desem yeridir. Gerçek anlamda "unutulmaz" diye tanımlanabilecek pek az insan vardır: Onlardan biriydi Korle. Bir tanıyan, bir daha unutmamıştır. Yalnızca Türkler arasında değil, uluslararası çevrelerde de, benzeri az görülen ölçüde sevgi ve saygı kazanmıştı. Uzun yıllar boyunca çalıştığı Birleşmiş Milletler'de en popüler üç beş kişiden biriydi. Genel Sekreter'den, dışişleri bakanlarından, büyükelçilerden garsonlara, temizlik görevlilerine kadar herkes sevgiyle selamlardı onu. Dünya sahnesinde bu çapta sevilen bir başka Türk olmuşsa ben bilmiyorum. The New York Times gazetesinin -Türkçe deyimi kullanarak "can adam" diye tanımladığı Sinan Korle, Birleşmiş Milletler'in Protokol Şefliğini üstün başarıyla yaparak Türkiye'mizin yüzünü ağartmıştı.

---