Tam elli yıl önce, 1955'te Abdülhak Şinasi Hisar Veled Çelebi'den söz açarken, "Muharrirler ölünce çoklarının yazıları da ölmüş duyuluyor" yakınmasını dile getirmiş. Onun bütün eserinde unutulanlara şefkati var. Geçip giden zamana üzüldüğü kadar, unutulmuşlara da üzülüyor. Belki günün birinde eserinin unutulacağından ürküyor... Oysa bu büyük eser, Abdülhak Şinasi Hisar imzalı kitaplar, dergilerde yayımlanmış yazılar daha daha başlangıçta yanlış değerlendirmelerin kurbanı olarak okurla buluşamamış, hak ettiği ilgiyi devşirememiş. Çelik Gülersoy, Abdülhak Şinasi'nin anılarıyla yüklü kitabında, acı bir yalnızlıkla donanmış hayattan söz açar. Bu yalnızlıkla donanmış hayattan söz açar. Bu yalnızlık ömrün son yıllarında büsbütün pekişecektir. Birtakım geçim sıkıntıları da işin içine girecek, Abdülhak Şinasi adeta ölümünü bekleyecek! Cenaze namazı, Aksaray Valide Camii'nde kılınmış. Çelik Gülersoy, cemaatin elli kişi kadar olduğunu söylüyor. Çağdaş Türk edebiyatının en büyük yazarlarından birine işte böyle veda etmişiz. Abdülhak. Şinasi Hisar'dan okuduğum ilk sayfalar, ortaokul ders kitabımızdaki seçme parça olmalı. Fahim Bey ve Biz'den. Hani, Fahim Bey'in elbiselerinin uzun uzadıya anlatıldığı o güzel bölüm. Dönüp dönüp yeniden okurdum. Bugün şuna şaşırıyorum: Ders kitaplarında yer alabilmiş yazarlar, hiç değilse benim öğrencilik yıllarımda, okurla iyi kötü buluşabilirlerdi. Yakup Kadri'yi, Halide Edib'i, Reşat, Nuri'yi ülke çapında okunur kılan biraz da buydu. Oysa Abdülhak Şinasi okunmamış. Öylesine okunmamış ki, 1940'ların basımı bazı kitapları, 1960'ların sonunda, Cağaloğlu'nda sokak sergilerinde hala okur bekliyordu. Hem de "Ne alırsan 1 liraya"! Demek ki, günümüzün 'ucuz kitap' furyası bile Abdülhak Şinasi'ye yaramayacak...

---