Biliyorsunuz! Ben eskilerden kalanları toplarım. Geçenlerde antika kulübünde 1993'ten kalma bir gazeteye rastladım. Orta sayfalarda "Hıncal'ın Yeri"nde bir öykü okudum, bunu olduğu gibi aktarmak istiyorum. Güzel bir öykü, sizin de beğeneceğinizi tahmin ediyorum. Lauren Tseley'nin bir öyküsü bu.
"Bir zamanlar yazılarını yazmak üzere okyanus sahiline giden aydın bir adam varmış. Çalışmaya başlamadan önce sahilde bir yürüyüş yaparmış. Bir gün sahilde yürürken plaja doğru baktığında danseder gibi hareketler yapan bir insan silueti görmüş. Başlayan güne danseden biri olabileceğini düşünerek gülümsemiş. Ve ona yetişebilmek için adımlarını hızlandırmış. Yaklaştıkça bunun genç bir adam olduğunu ve dansetmediğini görmüş. Bir kaç adım koşuyor, yerden bir şey alıyor ve yumuşak bir hareketle okyanusa fırlatıyormuş. Biraz daha yaklaşınca seslenmiş:
-Günaydın. Ne yapıyorsun böyle?
Genç adam durmuş, başını kaldırmış ve cevap vermiş:
-Okyanusa denizyıldızı atıyorum.
-Sanırım şöyle sormalıydım, demiş bilge adam. Neden okyanusa denizyıldızı atıyorsun?
-Güneş çoktan yükseldi ve sular çekiliyor. Eğer onları suya atmazsam ölecekler.
-Ama delikanlı, görmüyormusun ki, kilometrelerce sahil var ve baştan aşağı denizyıldızıyla dolu. Hiç bir şey farketmez.
Genç adam kibarca dinlemiş, eğilerek yerden bir denizyıldızı daha almış ve dalgalanan denize doğru fırlatmış.
-Ama bunun için farketti.
Bu cevap bilgeyi şaşırtmış. Ne söyleyeceğini bilememiş. Geriye dönmüş, yazısının başına geçmek üzere kulübesine gitmiş. Gün boyunca bir şeyler yazmaya çalışırken genç adamın görüntüsü gözünün önünden gitmemiş. Aklından çıkarmaya çalışmış, bir türlü olmamış. Nihayet akşama doğru farketmiş ki, o koca bilimadamı, o büyük şair, bu gencin davranışının özünü kavrayamamış...

---