Kamu Hürriyetleri beşinci baskısıyla okuyucu karşısına "yenilenmiş" olarak çıkıyor. Kitap bundan önceki yayımlarında da zaman zaman gözden geçirilmiş ve genişletilmişti. Ancak bu son yenilenmenin sadece bir "gözden geçirme" olmadığını belirtmek gerek. Bu defa yalnız zamanın eskittikleri değil, fakat yazarın gözünde eskiyenler de yeniden yazıldı. Kitabın son baskısından bu yana bazı önemli gelişmeler oldu. Bunların en başında, ülkemde ilgili olarak, 12 Mart ara rejimi ile 1971 ve 1973 Anayasa değişiklikleri gelir. Bu değişme ve gelişmelerden sonra Türkiye'de hürriyetler düzeninin yeni bir değerlendirmesini yapmak gerekiyordu. Önce bu değerlendirme yapılmıştır. Öte yandan, bazı konular da, gene yeni gelişmelerin ışığında yeni bir yaklaşımla ve bazen değişik bir bakış açısından ele alınarak tekrar işlendi. İtiraf etmek gerekir ki, kitabın genel sistematiğini değiştirmeden ve bölümler arasındaki dengeyi bozmadan bunu yapmak kolay olmamıştır. Eskiden yazılanları, aradan birkaç yıl geçtikten sonra bir daha - ve bir daha - yazmanın güçlüğünü, ancak bu durumla karşılaşmış olanlar bilirler. Ne var ki, toplumsal gelişmelerin hızlı akışı, sosyal bilimlerle uğraşanları sık sık bu tür çabalara zorluyor. Yenilenme, bizde toplumsal dinamiğin bir yansıması olarak dil konusunda da kendini gösteriyor. Nitekim yeniden yazılışta birçok kelimeler kendiliğinden değişiverdi. Ancak bu arada hürriyetin değişmediği belki göze çarpacaktır. Dilimize girmiş, yerleşmiş ve Türkçeleşmiş her yabancı asıllı kelimenin mutlaka atılması gerekli midir? Hele bunların özel ve tarihsel bir anlamı da varsa? Kanımca, politikada olduğu gibi dilde de ırkçılık ve şovenizm iyi birşey sayılmaz. Bu bakımdan, hürriyetten vazgeçemediğim için - yıllar yılıdır bizim olmuş, bizim için umut olmuş, özlem olmuş, çağrı olmuş ve nihayet günümüzde anayasal ilke ve terim olmuş hürriyetten vazgeçemediğim için - umarım "özgürlükçüler" beni bağışlarlar.

---