İstanbul, şehirlerin ''ece''si ve en güzel şiirlerin ilk "hece''sidir. Yıllar yılı şairler kuytularından ilham devşirmiş ve şehrin güzelliği ile mısralarını yarıştırmıştır. Kuşkusuz güzelliği kaderindeki "mutlak"tan bir yansımadır, şehrin ve bu katışıksız anlamın etrafında bir "pervane" gibi dolaşan şairler, cisimlerini yakma pahasına İstanbul evreninden "anlam" alırlar. Şairin şiirler ve şiirin şehirle kesişen bu "anlam" yolculuğu, kadim zamanlardan günümüze "sır" dolu buluşmalara da şahitlik etmiştir. Her şair, kelamın sessizliğinde, kalemin ışığında, kelimeden kayıklarla bir yolculuğa çıkar. Bu yolculuktan nasibine düşenler, şiir olarak vücuda gelir ve şiirin halinden en iyi onu kulağıyla değil, gönlüyle duyanlar anlar. Zira şiir, dile geldiğinde "anlam"ından yitirir, rengi kaçar ve solar... Bu bir döngüdür, tarih içinde deveran eder, yaşanır. Şiir, ayağının birini İstanbul'un kara sularında demir atar ve öteki ile geniş bir daire çizer. Bu dairenin içindekiler, sırra vakıftır. İstanbul'un şiirini işiten kulak ve sırrına vakıf olan göz, "ses''siz bir yolculuğun içerisinde ilerler... Dünden bugüne İstanbul şiirinin bir parçası olmuş ve İstanbul'dan aldıkları parçalarla şiirini oluşturmuş şairler vardır. Bunlar, İstanbul'un şairleridir. Kimi zaman şehrin ihtişamı karşısında bir "dalkavuk" kimi zaman aşkını sırtına vurmuş ve dağın karşısında durmuş bir "Ferhat" gibidir. Kimi zaman yazdıklarını yakacak ve şehri sessiz sedasız seyre dalacak kadar "bilge" kimi zaman kuytusunda yolunu kaybedip, kaldırımlarını yatak belleyecek kadar "mecnundur. Kimi zaman "bir semtine ömrünü" verecek kadar" sevdalı " kimi zaman "bir tepeden" bakıp güzelliğini temaşa edecek kadar "aşina''dır…

---