Siz onlan tiyatro sahnelerinden, televizyon ekranlarından tanıyorsunuz. Siz onlann, sinema perdesi aralandığında beliriveren suretlerine dokunuyorsunuz. Sokakta karşılaştığınız zamanlar "Ben sizi bir yerden tanıyorum." diyecek kadar aşinasınız yüzlerine.
Oyunculuklarını sevdiğiniz kadar, duruşunu, tavrını, tarzını da seviyorsunuz onların. Bir farklılık seziyorsunuz hallerinde. Siz. onların topuklu ayakkabılarına, parlak kostümlerine hayranlıkla bakıyorsunuz.
Hoşunuza gitmeyen rolleri oynadıklarında belki ayıplıyorsunuz, ama bir yandan; "Güzel oynamış," demeyi de ihmal etmiyorsunuz!
Muazzam hipnoz gücüne sahip hepsi, kabul edin sizi etkiliyorlar. Onlara "hayranlık" duymanız biraz da bu yüzden.
Onları tiyatro sahnesinde izlerken yerinize mıhlanıyorsunuz. Oyun bitimine kadar, deyim yerindeyse gözüne ışık tutulmuş tavşan gibi kalıyorsunuz koltuğunuzda.
Gerçekte kimdir o kadınlar? Neden bu mesleği seçmişlerdi? Yaşlanmaktan korkuyorlar mıydı?
Ben de meslektaşlarımın hikâyelerini sizin kadar merak ettim. Madem anlatacak hikâyeleri vardı, ben de kuracakları cümlelerin peşine düştüm. Mademki kendilerini başka karakterlerin ruhlarına teslim etmişti hepsi. "Top artık sizden çıktı arkadaş," dedim ve karşılarına oturdum...

---