Hava soğuktu... Hafiften bir rüzgâr esiyordu. Soğuk rüzgâr, insanın iliklerine kadar işliyordu. Kaldırımlardan insanlar geçiyordu. İnsanlar. Yaşlısı, genci, kadını, erkeği, Türk'ü, Yahudi'si, Ermeni'si, İngiliz'i... Bir yağmur başlamıştı. Hafiften. İnce, ince. Çisil, çisil. Kaldırımdan geçen insanlar hızlandılar. Bacaklar daha atik atılmağa başladı. Kaçmak, kurtulmak lazımdı bu havadan... Aylardan Kasım'dı. İstanbul ağlıyordu. Mütevekkil. Yakalar kalkmağa başladı. Bazılarında kukuletalar vardı. Bazılarında şapkalar. Arada bir üstü başı pejmürde insanlar da geçiyordu bu kaldırımlardan. Vakit, sabahın 10'uydu. İki genç, Lebon'u döndüler. Yukarı doğru çıkmağa başladılar. Ellerinde okul çantaları vardı. Birisinin suratı müthiş asıktı. Bir şeye kızmıştı. Belli. Diğeri, daha güleç bir yüzle berikine bireyler anlatıp duruyordu. Yağmur hızlanmıştı. Sert sert vuruyordu insanın yüzüne. İnsanlar saçakların altında sürüne sürüne geçiyorlardı yollardan. Bizim iki arkadaş da birbirlerine sokularak devam ettiler. İstiklal Caddesine çıktılar. Sol tarafa geçtiler. Birkaç yüz metre yürüdüler. Sola saptılar. Dar bir sokaktı burası. İstanbul'un malum yan sokaklarından biri. Ama biraz daha temizceydi. Pek amonyak kokusu yoktu. Saat, sabahın 10'u. Hava fena mı fena. Üstelik bir de yağmur yağıyordu. Ama hayret, sokakta bir sürü insan vardı. Kuyruk olmuşlardı hem. Bir şey alacaklardı muhakkak. Bir şey bekliyorlardı. Bizim iki arkadaş da sıraya girdiler. Birisi kısa boyluydu; yüzü asık olanı. Bir iki ofladı, sonra yanındakine dönerek: "- Şimdi bir de sıra bekleyeceğiz, değil mi?" dedi. Uzun boylusu, yine bir güleç yüzle baktı arkadaşına, bir şeyler söyledi hafiften. Öteki hala başını sallıyordu. Yağmur hızlandı, yavaşladı. Tekrar hızlandı...

---