İstanbul... Vatanımın bu hayâl şehri... Bu gece, ilkbahar gecelerinin en güzellerinden birini yaşıyordu. Ay; büyülü ışıklarını cömertçe etrafa saçıyor, tatlı bir nefes gibi esen ılık rüzgâr, ağaçların, güllerin ve diğerlerinin çiçekli dallarını okşuyordu.
Mehmet Paşa'nın Ortaçağ şatolarını andıran konağının ön tarafındaki pencerelerinin hepsi de pırıl pırıl aydınlatılmıştı. Neşeli çığlıklar, şen kahkahalar, sık sık ve yürekleri okşayarak sokağa kadar, tatlı bir huzurvererektaşıyordu.
Arka tarafında, göz alabildiğine uzanıp giden, uçsuz bucaksız arazi ise; sanki, terk edilmiş gibi, yaprakların hışırtısından, kuşların cıvıltısından başka, hayat eseri göstermiyordu.
Sonra, konak tarafından, telâşlı bir ayak sesi duyuldu. Narin yapılı, on iki yaşlarında ya var ya yok, bir oğlan çocuğu, sarmaşık güllerine sarınmış bahçe kapısına doğru koşmaya başladı. Kapıya gelince; yaprakların arasına gizlenerek, sağı, solu inceden inceye kontrol etti...

---