Derler ki...
Bin beş yüzlü yılların başlarında Hindistan’da sarp bir dağda pek az kişinin bildiği bir elmas madeni varmış. Sık ormanlarla kaplı dağın eteğinde, çevresini duvar gibi kuşatan yüksek ağaçların gizlediği taşlık bir alanmış orası.
Gözlerden gizlenmiş bu kadim madenden çıkan taşlar ham halleriyle bile gönül çeliciymiş. Ama bundan tam beş yüzyıl önce bir gün işçiler öyle bir elmas parçası çıkarmışlar ki, o güne dek çıkarılmış elmas kütlelerinin hepsinden farklıymış, rengiyle bile. Henüz yontulmadan parıldıyormuş o, mavi mavi. Madenin sahibi taş kütlesini en yaşlı ustaya teslim etmiş yontsun diye, o da yürek biçimi vermiş elmasa, üzerindeki damarların gösterdiği yolu izleyerek. Değişik yönlerden bakınca hareket edermiş gibi, atarmış gibi görünen bir elmas yürekmiş bu. Bu mavi taşı görenin gözü kamaşır, yüreği elmasa öykünüp hızlı hızlı atarmış. Bir gören diğerine anlatmış ve bu sıra dışı elmasın ünü Timur’un torunu Babür Şah’a kadar ulaşmış.
Fergana’dan gelip Kuzey Hindistan’da koskoca bir imparatorluk kurmak için uğraş veren Babür Şah, Kanuni’nin Mohaç Muharebesi’ni kazandığı sene Hindu ordusunu yenip gazi unvanı alan, yanında Osmanlı ordusundan askerlerin de savaştığı Babür Şah...

---