Peki İstanbul'da meyhanecilik ne durumdadır? Zor soru... Reşat Ekrem Koçu, ilk baskısı 1947 yılında yapılan meşhur kitabı İstanbul Meyhaneleri ve Meyhane Köçekleri'ne "İstanbul'da meyhane kalmadı" diyerek başlıyor. Aradan 60 yıldan fazla zaman geçmiş. Meyhaneleri tarihten, edebiyattan ve anı kitaplarından okuyan/ar da, meyhaneciliğin pek de iyi durumda olmadığını hemen anlarlar. Bunun nedenleri çeşitlidir: Meyhane işinin ehli ekalliyet vatandaşların 20. yüzyıl boyunca yaşanan şedit olaylar sonucunda Türkiye'yi terk etmek zorunda kalmalarıyla gelenekte kısmi bir kopuşun yaşanması... Hulki Aktunç'un Büyük Argo Sözlüğü'nde İstanbul'da gettonun yerine koyduğu, pazarıyla, esnafıyla, kahvesiyle bir kamusal mekân teşkil eden "Agora"ların, yani semt merkezlerinin ortadan kayboluşu... İnsanların ve yeni kuşakların sosyalleşme mekânlarının hızla zincir mağazalara, alışveriş merkezlerine ve yarı-özel alanlara kayması... Hatta ve hatta, "zaman ve mekân" hissimizin, gündelik hayatın bizzat kendisinin dönüşümü... Böylece biz de ziyaret ettiğimiz bazı mekânlarda, "İstanbul meyhaneler rehberi yapıyoruz" deyince "Ama biz meyhane değil, balık lokantasıyız!" cevabıyla karşılaştık. Meyhane kavramına soğuk durulduğunu gördük. İçerledik... Zaten "balık lokantası" kavramını da bu yüzden ekledik. Gezilerimizden çıkardığımız sonuç, "Evet, biz de aynı kanaatteyiz. İstanbul'da meyhane az kalmış" oldu. Meyhaneciliğin asıl kıvamı olan "barba"lık, yani mekânın sahibi ve işletmecisinin kadirşinaslığı, muhabbetengiz hali, ezcümle sıcaklığı da kalmamış ya da o kadar azalmış ki, meyhanecilik kalsın. Zaten seçtiğimiz yerlerin büyük kısmındaki sohbetlerimiz de bu yüzden hiç de kolay olmadı…

---