1992 kışı. Beyoğlu Nevizade'nin loş bir meyhanesinde, cam kenarı masada tek başıma rakı içiyorum. Vakit gece yarısına yaklaşıyor. Dışarıda lapa lapa kar yağıyor. Arada peçeteyle buğulanan camın göz hizama denk gelen kısmını siliyorum. Kasa tarafında inceden bir alaturka ezgi tıngırdıyor. Başım taş plak gibi tatlı tatlı dönüyor.
Meyhanede benden ve at yarışı kuponu doldurmakla meşgul meyhaneciden başka kimse yok. Zeki Müren'in şarkısını bitirmesini bekleyip güveçte yaprak ciğer sipariş ediyorum. Babamın sevdiği gibi yanında bol sumaklı soğan ve maydanoz istiyorum. Rakıyı da tam onun ölçüsüne göre, ne tek ne duble, bardağın yarısına kadar dolduruyorum. Camekândaki yansımam kadehini ağzına götürüyor. Kar taneleri rakıyla aynı renk, kadehin etrafında kelebek sürüsü gibi uçuşuyor.
Tam bir yıl önce Selma'yla Unkapanı Köprüsü'nden geçerken taksi camına yansımıştık böyle. Yine kar yağıyordu. Ve biz ağır ağır ilerleyen aracın arka koltuğunda sağa doğru kaykılmış, Haliç'in karanlık sularmda olağandışı bir hareketlilik arıyorduk... 

---