Bu çalışmanın yayım tarihi üzerinden (Kasım 1999) yaklaşık iki yıl geçti. Son onyıllarda ülkemizi temelden tehdit eden tehlikeler olarak algıladığımız; “bölücülük”, “irtica” ve “yolsuzluk” sıralamasının başına bugün “yolsuzluk” yerleşmiş bulunmaktadır. Basından izlediğimiz üzere, 57. Cumhuriyet Hükümetinin bu konuda yüksek gayret sarf etmiş olan önceki İçişleri Bakanı tüm görevi süresinde, diğer iki tehdit ile mücadelede 'başarının, yolsuzlukla mücadelede gösterilecek başanya bağlı olduğunu ısrarla belirtmişti. Bu görüşün en yüksek devlet katında ve kamu vicdanında aynı içtenlik ile paylaşıldığının sayısız kanıtı vardır.
“İstanbul Barosu Çevresi Adli Yargıda Yolsuzluk Araştırması” adıyla kamuoyunun önüne çıkmış olan bu çalışmanın özellikle adli yargı çevresinde duygusal bir tepkiyle karşılanacağım ve ceza hukuku çerçevesinde muhtemelen TCK’nun 159. maddesi gereğince adli takibata geçileceğini düşünmekteydim. Böyle bir öngörüye, ülkemiz koşullarında varlık göstermeye çalışan ve bilimsel ilgisini toplumun sınır alanlanna yoğunlaştırmış her bilimcinin dolaylı ya da dolaysız, yaşanagelmiş kamusal deneyim ve gözlemlerinden doğrudan ulaşılabilirdi. Ama bu gözlem ve deneyimlerle birlikte hukukta dogmatik, felsefi ve sosyolojik bilgi birikimi, böyle bir sonucun ortaya çıkabilmesinin hem gerçeklik, hem etik ve yasal temellendirme düzleminde düşük bir olasılık derecesi taşıdığına da işaret etmekteydi. Sonuçta bunların hepsi oldu: Yargıtay Başkanlığı kitabı bilimsel bir eser olarak nitelerken, basının kamuya yansıtma tarzını üzüntüyle karşıladı...

---