Yıllarca önce üniversitenin büyük dış kapısından rahmetli Cevat Fehmi Başkut'la beraber çıkarken, bana döndü: "Lütfen, biraz daha fazla yazın" dedi. Ben aslında çok yazan bir yazar değilim. Yazmam uzun sürer, yazdıklarımı yırtar, tekrar tekrar değiştiririm. Bu bakımdan günlük fıkra yazarlarına hayret ederim ve de hayranlık duyarım. Yıllar yine geçti. Yine aynı yere yakın, rahmetli hoca Profesör Şükrü Baban'la rastlaştık. Konuşma sırasında "Beyefendi yazın, daha fazla yazın. Sizde etof (kumaş anlamına) var" dedi. Bu sözcük beni hayli geriye götürdü. Yine rahmetli Ethem İzzet Benice, Açıksöz gazetesine ilk yazımı verdiğim zaman okumuş, 1936 yılında aynı sözcüğü kullanmıştı. Hikâye ve makale olarak gazetesinde hayli yazım çıkmıştı. Bu anıların ve uyanların bende bıraktığı izleri büyük bir zevkle hatırlıyorum. Daha eski yıllarda günlük gazetelerin ünlü yazarlarına gider, onlarla taşır ve yazı yazmak istediğimi söylediğim zaman bir örnek isterlerdi. Olgunluk imtihanını verdiğim gün yine Açıksöz'de bir yazım çıkmıştı. Elimde o günkü gazete ben Türkçe kompozisyon sınavına giriyordum. Okuyacağınız bu yazılar, bu gibi duyguların ve anıların damgalarını taşır. Bu yazılar hukuk mesleğini geniş anlamıyla ve içeriğiyle seçmiş bir öğretim üyesinin memleket sorunları karşısında gösterdiği merak ve tepkilerin eseridir. Bu kitabı bir eser olarak değil, ama güncel olayların üzerimdeki etkileri olarak değerlendirmek gerekir ve tümü de günün izlerini taşırlar. Belirli olaylar karşısında kamuoyuna seslenmek de bir çeşit gazeteciliktir - ben öyle kabul ediyorum -ve kamuoyuna hesap verme gibi anlıyorum. İlk izlenimlerim beni arayıp yazılarımı yorumlayan ve yazmaya adeta zorlayan dostlarımın tepkisiyle köklendi. Aziz hocam rahmetli Profesör Enver Ziya Karal'ın bana bir mektup göndererek Vatan gazetesindeki yazılarımı övdüğünü anımsıyorum ve beni yüreklendirdiğini de belirtmek istiyorum. Türkiye'de günlük gazetelerde çıkan yazıların bir özelliği vardır…

---