"Şehit denizcilerin sevinç gözyaşları..." Bu kitabı yazmaya, Ertuğrul fırkateyninin battığı yer olan Kuşimoto adasına ilk gittiğim 1994 yılında karar verdim. Ertuğrul firkateyninin hikâyesini yazmaya karar vermemde, Vakayama Belediye Başkanı'nın bana söylediği bu sözler etkili oldu. Hürriyet gazetesi Tokyo Temsilciliği'ne atandıktan birkaç gün sonra Vakayama Belediye Başkanı'nın davetlisi olarak, her yıl düzenlenen Ertuğrul fırkateyni şehitlerini anma törenine katılmak için Vakayama'ya gittim. Sıcak bir sonbahar günü, güneşli bir havada Vakayama'ya vardık. Tören, geminin battığı yere en yakın kara parçası olan Kuşimoto adasında, Ertuğrul şehitleri için yaptırılan anıt mezarda düzenleniyordu. Öyle ada deyince uzak bir yer sanmayın; ana karanın hemen dibinde, yüzerek dahi gidilebilecek kadar yakın. Ana karayla ada arasında küçük bir de arabalı vapur çalışıyor. Adaya gitmek için tekneye bindiğimizde pırıl pırıl bir güneş vardı. Adaya yaklaştığımızda sadece adanın üzerinde bir bulut belirdi. Adaya ayak basmamızla beraber de inceden bir yağmur başladı. Yağmur tören boyunca devam ettikten sonra, biz adadan ayrılırken dindi. Tören sırasında yanımda bulunan Belediye Başkanı "Kuşimoto'ya ne zaman bir Türk gelse mutlaka yağmur yağar ve biz bu yağmurların şehit denizcilerin sevinç gözyaşları olduğuna inanırız," dedi. Önce sadece bir tesadüf olduğunu düşündüm. Ancak Tokyo'da kaldığım beş yıl süresince en az yirmi kez gittiğim adaya ne zaman ayak bassam, inceden bir yağmur yağmaya başlayınca ben de bu hikâyeye inanır oldum.

---