Hazreti Muhammed 632 yılında Medine'de 62 yaşındayken vefat ediyordu. O'nun ölümüyle birlikte İslam dünyasında ortaya bir "Hilafet" meselesi çıkıyordu. Hilafetin kelime anlamı "peşinden gelmek" idi. Mastarı halef fiiliydi. "Hilafet başkasına niyabettir. Niyabet sebebi, gaybubet, ölüm, az ve sair şeyler olabilir" Şiilerde ise Halifeye "imam" deniyor, bu nedenle "Hilafet" ve "imamet" sözcükleri genel bakımdan birbirinin karşılığı kabul ediliyordu. Müslümanlar "Hilafet veya "imamet" sözcüklerinden "Din ve dünya işlerinde peygambere vekâlet itibariyle umumi riyaset" anlamını çıkarıyorlardı. İslam bilgini Nasreddin Ebu Said Abdullah bin Ömer bin Mehmed el Şinasi el Beyzari ise "imamet bütün ümmet için vacibeletba (bağıllık gereği) olacak şekilde kavanin-i şeriyeyi icra, milletin mevcudiyetini muhafaza suretiyle eşhastan birinin peygambere halife olmasıdır" diyordu. Hazreti Muhammed vefatından önce, yerine kimin geçeceği, din ve cemaat işlerini kimin yöneteceği konusunda bir öğütte veya vasiyette bulunmamıştı. Ancak bir Hadis'in yorumlanmasıyla hilafetin otuz yıl süreceğini söylediği ileri sürülüyordu. Kühafe oğlu Ebu Bekir gerçek bir halife, yani Hz. Muhammed'in "ardından gelen" oldu. Zira ondan sonra gelenler ancak "Hilafetin halifesi" oluyorlardı. Bu nedenle Ebu Bekir'den sonra gelenler bir bakıma cemaat lideri durumunda kalıyor, Halife sözcüğü "lider" imajını yansıtıyordu. Ebu Bekir, Peygamber, tarafından cennetliği müjdelenen 10 kişiden biriydi. Ömer, Osman ve Ali de bu 10 kişi arasında bulunuyordu. Peygamberin dostlarının, yakınlarının ve Müslümanların ileri gelenlerinin katıldıkları bir toplantıda Ebubekir'in Halifeliğe seçilmesiyle birlikte Dört Halife Devri başlıyordu. Dört Halifenin sonuncusu olan Ali döneminde hilafet kavgaları doruğa tırmanıyordu... (Devamı 2. ciltte)

---