Uzun yıllar Nazım hakkında kitap yazmayı düşünmemiştim. Nazım'la ilgili yüzden fazla kitap yayınlandığını biliyordum. Bunlara ekleyecek bir şeyim olmadığı kanısındaydım. Birçok dostum bana "Sen Nazım'ı ve arkadaşlarını yakından tanıdın, birçoğu senin de dostun oldu, bunları neden yazmıyorsun?" diye sorduğunda anılarımın bir kitaba konu olmayacağını söylüyordum. 2010 başlarında Nazım Hikmet Vakfı'nın girişimiyle, yaklaşık 30 kişilik bir topluluğa katılarak sevgili Mehmet Aksoy'un yaptığı 'Nazım heykelini Küba'ya taşıdık. Dostlarım orada her fırsatta elime mikrofonu vererek beni konuşturdular. Dönüşte de yine bana "Nazım'ı tanıyan kaç kişi kaldı, onu yazsana," diyenler oldu. Ben de kaleme sarıldım. Nazım konulu kitap yazmanın birçok güçlüğü var. Anıları değerlendirirken zorlanıyorsunuz. Güçlük belki de Nazım'ın belleğinin zayıf olmasından kaynaklanıyordu. Nazım başından geçen bir olayı yıllar sonra değişik biçimlerde anlatabiliyordu. Belleğinin güçlü olmadığını da her fırsatta belirtmekten geri kalmıyordu. Vala Bey'in belleği ise şaşırtıcı ölçüde sağlamdı. Kendisiyle 1947'de Akşam gazetesinde başlayan dostluğumuz 1967'de ölümüne kadar 20 yıl sürdü. Ondan belleğinin gücünü kanıtlayan pek çok olay dinledim. Anlattıklarına ve yazdıklarına inandım. Örneğin Nazım'la birlikte 1920 yılının son günü Yeni Dünya vapuruyla İstanbul'dan kaçışlarını Vala Bey 1965'te yazdığı Bu Dünyadan Nazım Geçti'de tüm ayrıntılarıyla anlatır...

---