Gece indi. Karadeniz’den gelen esinti Boğaz’ı daha da soğutuyor. Galata’daki Ceneviz kulesinin bir gözcü gibi hâkim olduğu ve seyrek sayıda havagazı lambasının iyi aydınlatamadığı İstanbul tepelerine yağmur yağıyor. 8 Ocak 1906 Pazar günü havanın çok yumuşak geçeceği haber verilmişti ama Tünel meydanında sıcaklık 9 derecenin üstüne çıkmadı; güneş saat daha beş olmadan kayboldu.
Üç kupa arabası, evlerine dönmek için acele eden kadınların karanlık gölgeleriyle, onlar kadar telaşlı görünmeyen fesler arasından, şemsiyeler ve tıka basa dolu el arabaları arasından kayarcasına ilerliyor. Taksim meydanından sonra şık restoranların ve erkeklere mahsus meyhanelerin ışıklarının hemen yanından geçtiler, yamaçlardaki yüzlerce yıllık selvilerin altında başları çiçekli ya da sarıklı mezar taşlarının dikili olduğu mezarlıklarları görmezden geldiler; Kasımpaşa’nın çamurlu sokaklarıyla köpeklerin eşelendiği çöp yığınlarını dört nala geride bıraktılar. Kaygan taşlar üzerinde sarsıla sarsıla ilerleyen arabalar daha aşağıdaki eski köprüye doğru gidiyor. Gerçekten de az sonra sesler değişiyor; şimdi, kötü linyit kömürünün kapkara dumanlarını bacalarından havaya salan vapurların hiç eksilmeyen gel-gitine açık bu oynak balkonun tahtaları üzerinde ilerliyorlar...

---