Ahmet Oktay, 1950'den bu yana şahit olduğu olayları, basın ve sanat camiasını ve çoğunu yitirdiği sevdiklerinden kendisine kalanları yazdı "Gizli Çekmece'de. Ahmet Oktay'ın, iç içe geçen anılarının büyük bir bölümünü Babıâli anıları oluşturuyor. Oktay, geçmişte yaşananları hüzünle anımsarken dönemin bohem yaşantısını, pek çok ünlü ismi ve mekânı yeniden hatırlıyor ve hatırlatıyor okura. "Bu kitaptaki yazılar, yaşadıklarımdan devşirilmiş fragmanları içeriyor. Dolayısıyla klasik anlamda bir anılar kitabı değil. Bir bölümü, ister istemez, 32 yıl ekmeğimi kazandığım mesleğin, gazeteciliğin biçim ve biçemiyle (üslubuyla) kaleme alındı. Hem yazının (edebiyatın) ve basının ancak uzaktan izleyicisi olan okurları çekebilmek hem de kendimle birlikte okurları da yaşadığımız zamanların duyarsızlığı ve acımasızlığı karşısında istihzayla gülümsetebilmek için. İstihza, toplumsal eleştiriyi başlatıcı bir öge olarak görünmüştür bana. Bir yazar-gazeteci için, 1950' den bu yana onca insan kıyımını (maddi manevi anlamda) gördükten, onca baskının etkisini duyumsadıktan, onca umudun yıkıldığına tanık olduktan sonra, insanın özgürlüğünü kısıtlayan ekonomik/politik/ideolojik her türlü engele karşı koyan bir eleştiriden başka güvenilecek ne bulunabilir ki? Ne bulunabilirdi ki? Yaşadıklarımı yorumlarken belirgin bir umutsuzluk yansıtıyor ya da olayları dramatize ediyormuş görünüyorsam, bilinçli bir kötümserliğin her zaman safdil ve teslimiyetçi bir iyimserlikten daha kurtarıcı/özgürleştirici (emancipator) olduğuna inandığım içindir. Medyaların, özellikle televizyonun burnumuzun dibindeki bir savaşı bile görselleştirdiği, oyunlaştırdığı, dolayısıyla istilayı, ölümü hayalileştirdiği bir dönemde, kendimizinki de dahil tüm yaşanmış yaşamları hüzünle anımsamakta yarar var. Her gözyaşı damlası, bize sadece geçmişi anımsatmakla kalmaz, yaşadığımız zamanın üzerinde düşünmeye de zorlar. Yukarıda, son günlerin en yaygın, daha da ötesinde en muteber nitemini tersine çevirdim: gazeteci-yazar yerine yazar-gazeteci deyimini kullandım."

---