Birkaç ay önce bir şair dostum bana;
“Abi,” dedi. “Neden hiç aşk romanları yazmıyorsun? Senin bunca deneyimin var, başarılı olursun.”
“Hiç olur mu?” dedim. “Benim türüm o değil.”
“Yapma abi, bir dene bakalım. Eğer aşk romanı yazmak istemiyorsan bunları aşk öyküleri olarak ele al. Sen bizim üstadımız olan birçok yazar, şair ve sanatçıyla dostluk etmiştin. Onların da gizli aşk maceralarını bilirsin. İstersen kimliklerini açıklama. Bunları derleyecek olursan ortaya ilginç bir kitap çıkabilir.”
Aslında pek de kötü bir öneri değildi. O akşam ilk işim Paris’te emektar dostum Tülay German’a telefon etmek oldu.
“Tülaycığım, bak durum böyle böyle,” dedim. “Benden aşk öyküleri yazmamı istiyorlar, ne dersin, uygun olur mu?”
Tülay;
“Dinle bak, sana ne anlatacağım,” dedi. “60 yıl önce şarkılara yeni başlamıştım. Sahneye ilk kez çıkıyordum, ilk plağım da o dönemde çıkmıştı. Bir gün bir dost evinde Komünist Partisi Genel Sekreteri Reşat Fuat Baraner’e rastladım. Benim şarkılardan söz ediyorduk. Reşat Fuat Bey, ‘Tülay, sen yalnız aşk şarkıları söyle, her şarkının sonunda yumruğunu havaya kaldırmaktan vazgeç. O işleri bize bırak!’ dedi...”

---